«Οι άνθρωποι στη Μόρια ήταν εγκλωβισμένοι αλλά με κάποιο τρόπο αυτό ήταν το μόνο σπίτι που είχαν. Έστω και ως ιδρυματισμός. Επιστρέφοντας στο ΚΥΤ μετά την καραντίνα, δεν είδαμε να δίνονται απολυμαντικά ή μάσκες στους πρόσφυγες» επισήμανε μιλώντας Στο Κόκκινο η Χριστίνα Καλλέργη, συμβασιούχος εργαζόμενη επί τέσσερα χρόνια στην Υπηρεσία Ασύλου μέσα στο ΚΥΤ της Μόριας μέχρι και την ημέρα που η πυρκαγιά σάρωσε τον καταυλισμό.

Στην Τζούλυ Τσίγκα η κα Καλλέργη εξήγησε ότι «αυτοί οι άνθρωποι αυτοοργανώθηκαν και κάθε μέρα μας περίμεναν φορώντας μάσκες στην είσοδο και την έξοδο με μπουκάλια αντισηπτικού που είχαν φτιάξει οι ίδιοι με οινόπνευμα και σαπούνι. Ήταν συγκλονιστικό, σε έναν χώρο όπου οι συνθήκες υγιεινής ήταν ουσιαστικά ανέφικτες».