Ο στρατός που «καθαρίστηκε» επί Μεταξά από βενιζελικούς και μετά το 1945 από προοδευτικούς αξιωματικούς, άλλοτε θεματοφύλακας του κράτους, έσκαψε ο ίδιος το λάκκο του, προσπαθώντας να επιβάλει με κάθε κόστος την «νίκη στο Γράμμο» και να εμποδίσει την εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, σημείωσε ο ιστορικός Τάσος Σακελλαρόπουλος μιλώντας Στο Κόκκινο και τον Νίκο Ξυδάκη.

Είναι πολύ σημαντικό ότι καμία μεγάλη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα δεν υιοθέτησε την δικτατορία μετά το 1974, παρά τις ακραίες φωνές. Είναι αντιληπτό ότι έπληξε καίρια το πολιτικό σύστημα, το προσέβαλε, το ακύρωσε, θίγοντας όχι μόνο την Αριστερά που δεχόταν την πίεση και την βία από τον Εμφύλιο και μετά, αλλά και την κεντρώα και δεξιά λειτουργία, είπε ο κ. Σακελλαρόπουλος. Ακόμη και αν χαθεί η μνήμη της δικτατορίας και οι άνθρωποι που την είχαν βιώσει, αυτό θα έμενε ως τεκμήριο, το πώς χειρίστηκαν οι πολιτικές δυνάμεις την μνήμη της δικτατορίας. Τα περί... ανοιχτών παραθύρων, οικονομικού θαύματος, αμφισβήτησης των βασανιστηρίων, των νεκρών, είναι μία διαδικασία πρόκλησης και ακύρωσης αυτού που ζούμε.

Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος χαρακτήριζε τον στρατό την μόνη ουδέτερη δύναμη της χώρας, τον ίδιο στρατό που από το 1945 είχε έντονη παρεμβατικότητα ελεγχόμενος από την συντηρητική παράταξη και ελέγχοντας ο ίδιος το κράτος, στη λογική της διαφύλαξης της «νίκης του Γράμμου» μετά το 1949, που όφειλε να καταστεί πραγματικότητα με οποιοδήποτε κόστος, με οποιονδήποτε ρόλο του στρατού. Ήταν ο ίδιος στρατός που είχε «εκκαθαριστεί» το 1945 ακόμη και από τους τελευταίους βενιζελικούς αξιωματικούς της περιόδου του Εθνικού Διχασμού, που ήδη ο Μεταξάς είχε αποδυναμώσει. Έτσι, ο στρατός μονοκρατορείται από την Δεξιά. Είναι τόσο μεγάλη η απουσία έστω κεντρώων αξιωματικών από το στράτευμα, ώστε το 1964-1965 η Ένωση Κέντρου δεν έχει ανθρώπους να χρησιμοποιήσει, όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Σακελλαρόπουλος, ενώ η αποψίλωση συνεχίστηκε με υποθέσεις όπως η σκευωρία του ΑΣΠΙΔΑ.

Ο στρατός ήταν ο θεματοφύλακας του κράτους της εποχής εκείνης, αλλά έσκαψαν οι ίδιοι το λάκκο τους. Ακόμη και το ότι η βασιλεία δεν υπάρχει πλέον στην Ελλάδα (ο Κωνσταντίνος ήταν ο ηγέτης του στρατεύματος και το διοικούσε) οφείλεται στη δικτατορία. Ο Κωνσταντίνος έπεσε στο λάκκο που ο ίδιος είχε φτιάξει, σημείωσε, καθώς υπήρχε πάντα ο φόβος της δεύτερης ανόδου της Ένωσης Κέντρου στην εξουσία με τις εκλογές του 1967. Αυτό που κατακτήθηκε στην Ελλάδα μετά το 1974, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, δεν ήταν ούτε δεδομένο ούτε ανεκτό, ήταν μάλλον «κολάσιμο», όπως είπε χαρακτηριστικά.