Στο Κόκκινο Ρόδου 103,7 και την Πόλυ Χατζημάρκου μίλησε ο καταξιωμένος ηθοποιός Θανάσης Μιχαηλίδης. Παράλληλα με την θεατρική του πορεία, με τα βίντεο που ανεβάζει τακτικά στη σελίδα του στο Facebook, ο Θανάσης Μιχαηλίδης σατιρίζει την επικαιρότητα με ολιγόλεπτες πρόζες, έξυπνα λογοπαίγνια και πάντα …καλώντας στο τηλέφωνο τη ΝΔ!

Από τον «Γλάρο» του Τσέχωφ στο Θέατρο Τέχνης, μια παράσταση που μόλις ολοκληρώθηκε λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές, τώρα στο Θέατρο « Έκφραση» των Ιωαννίνων και εν τω μέσω προβών για την κωμωδία «Κόκκινο βελούδο, στεγνό καθάρισμα». Ένα έργο που πρωτοανέβηκε στο Broadway  το 1970 με τον τίτλο "Norman, Is That You?", έγινε ταινία το 1976, μεταφράστηκε στα ελληνικά και ανέβηκε στο σανίδι και πατάει με έναν ευφυή τρόπο στο θέμα της ομοφυλοφιλίας και της ‘διαφορετικότητας’ ευρύτερα. «Το θέμα ακουμπάει, δυστυχώς, και στις μέρες μας»  αναφέρει Στο Κόκκινο Ρόδου ο ηθοποιός Θανάσης Μιχαηλίδης, και τονίζει  ξανά το «δυστυχώς» όταν αναφέρεται στον τραγικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται κάποιοι άνθρωποι, από την σεξουαλική τους προτίμηση ως τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Παράλληλα με την θεατρική του πορεία, με τα βίντεο που ανεβάζει τακτικά στη σελίδα του στο Facebook, ο Θανάσης Μιχαηλίδης σατιρίζει την επικαιρότητα με ολιγόλεπτες πρόζες, έξυπνα λογοπαίγνια και πάντα …καλώντας στο τηλέφωνο τη ΝΔ! Οι αναρτήσεις του έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς με εκατοντάδες «μοιράσματα» και «λάικ» και με τίτλους όπως: «Ο Κορονοϊός και τα ταξίδια του ``Κούληβερ`` - Άλλος στη Χίο δάρθηκε κι άλλος στη Μυτιλήνη...»,  «7 μήνες ρουφιανιά- Η ``ΑΡΙΣΤΕΙΑ`` των ΑΧΡΗΣΤΩΝ...», «Άδωνις-Σαββόπουλος», «1821....Γιούργιαααααα», «Ο σέντερ φορ της Πειραιώς, το φράγμα κι ο έρμος Αχελώος..από την εκτροπή στην εντροπή», «ο ερυθρός στρατός, μήλο μου ερυθρό, ο ερυθρός Οκτώβρης….Τι ψηφίσατε ρε…», «Ο λαγός των Εξαρχείων και η χελώνα του Χρυσοχοΐδη» κ.α.

Ο ίδιος σχολιάζει: «Στα βίντεο που ανεβάζω, διακωμωδώ αληθινές καταστάσεις. Δεν υπάρχει ψέμα έστω και σε μια κουβέντα που θα πω. Γελάμε αλλά στο βάθος πονάμε. Βλέπουμε εικόνες στην τηλεόραση που μοιάζουν με εικόνες παρελθόντος, μα δυστυχώς δεν είναι…».

«Η τέχνη πρέπει να είναι πάντα απέναντι, να παρακολουθεί και να μιλάει. Όταν δεν «μιλάει», δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν δεν μιλάς, σημαίνει ότι φοβάσαι και αν φοβάσαι, σημαίνει ότι δεν υπάρχεις. Και αυτό, δυστυχώς έχει περάσει τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης είναι φοβισμένος. Οι ηθοποιοί, γενικότερα η τέχνη πάντα βρίσκεται σε μια κρίση, δεν βοηθιέται. Ειδικά στη χώρα μας που θα έπρεπε να έχει ως βάση τον πολιτισμό σε οποιαδήποτε μορφή του, να τον έχει πολύ μπροστά και να τον προβάλει έξω».
«Πετούν ένα κομματάκι ψωμί στον πολιτισμό για να μη μιλούν οι άνθρωποί του, να σιωπούν, να κάνουν ό,τι τους λένε, κι ας είναι πικραμένοι. Κι εγώ το πέρασα το «όσο μιλάς δεν θα δουλεύεις», μου το έλεγαν στα μούτρα. Η επιλογή μου κάποια στιγμή ήταν να μην δουλεύω, να κάνω κάτι άλλο. […] Ο άνθρωπος όμως που έχει τη δύναμη της τέχνης, που έχει τον λόγο, δεν μπορεί να κάθεται σε μια καρέκλα, δε μπορεί να βλέπει κόσμο να υποφέρει, να σύρεται, να ξεβρακώνεται, να δέρνεται, και αυτός  να μη μιλάει. Η τέχνη πρέπει να δείχνει δρόμους, ένας φακός που λαμπυρίζει, πρέπει να είναι φως ανοιχτό και να δίνει εναλλακτικές…».

«Στον σκουπιδότοπο της τηλεόρασης, πολλοί ηθοποιοί αναγκάζονται απλά να υπάρχουν εκεί, να μην μιλούν για να μπορέσουν να βιοποριστούν. Αυτό όμως πρέπει να αλλάξει. Μην ξεχνάμε ότι έγιναν προσπάθειες. Ας πούμε στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών και της νομιμοποίησης των καναλιών. Και στο κομμάτι του πολιτισμού βέβαια ζήσαμε όμορφες στιγμές. Τώρα κόβονται κονδύλια από ΄δω κι από ΄κει, τα ΔΗΠΕΘΕ υπολειτουργούν κλπ. Αφού σκέφτομαι τώρα να κάνω ένα βίντεο για την θρησκεία και την Ιερά Μενδώνη…! Έλα όμως που δεν τους προλαβαίνεις τώρα. Πας σπίτι σου να γράψεις και όλο και κάτι άλλο συμβαίνει συνεχώς!».

Ο Θανάσης Μιχαηλίδης εξομολογείται ότι πέρασε και ο ίδιος από το σημείο του φόβου: «Κάνοντας το πρώτο βίντεο, τους «Ξεβράκωτους των Αθηνών», το έδειξα σε κάποιους συναδέλφους και μου είπαν «μην το ανεβάσεις, θα φας ξύλο» και εγώ το κράτησα τρεις μέρες. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα τι κάνω και ξεπέρασα το φόβο…» σχολιάζει αναφερόμενος στο μείζον ζήτημα της αυτο-λογοκρισίας.

Μαθήτευσε δίπλα στον μέγιστο Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον ρωτώ λοιπόν για το τι του έχει αφήσει ως ‘φυλακτό’ ο δάσκαλός του. «Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος άφησε εμένα ολόκληρο. Εμπιστευόταν τους ανθρώπους, ‘πατούσε’ πάνω στους νέους ηθοποιούς –προσοχή, δεν τους πατούσε-, για να ανέβει μαζί τους, τους λάτρευε, δούλευε πάρα πολύ μαζί τους και τους έδινε μεγάλες ελευθερίες πάνω στη σκηνή. Ένας σπουδαίος άνθρωπος, μία από τις μεγαλύτερες βάσεις του ελληνικού θεάτρου, ένας αριστερός που κυνηγήθηκε από παντού, για κάθε κουβέντα που έλεγε γίνονταν 15 εκπομπές. Αυτό που θυμάμαι από τον δάσκαλό μου είναι να μου λέει «Θανάση προχώρα όσο μπορείς, πρόσεξε μόνο μην πουληθείς ποτέ σου». Αυτό το έκανα. Από το 1990 που άρχισα να δουλεύω, πρωτοέπαιξα μαζί του στην «Ανάκριση» του Πέτερ Βάις στο «Σύγχρονο Θέατρο» του ίδιου, όταν ήμουν 21 και ήταν τιμητικότατο για μένα. Όσοι ηθοποιοί έχουν βγει «από τα χέρια» του Διαμαντόπουλου, δεν θα πω εγώ αν είναι σημαντικοί, είναι όμως καλοί άνθρωποι, σέβονται τη δουλειά τους και τον συνάνθρωπό τους και προσπαθούν αυτό που κάνουν να το μεταλαμπαδεύουν και σε άλλο κόσμο».