Μόλις 10% της τιμής των φαρμάκων που πληρώνουμε αφορά έρευνα και ανάπτυξη, 90% είναι υπερκέρδη εταιρειών που αφού πήραν την δουλειά μυρμηγκιού δημόσιων φορέων και τις τεράστιες χρηματοδοτήσεις από την τσέπη του φορολογούμενου οικειοποιούνται το αποτέλεσμα, πλέον η ανθρωπότητα συγκροτεί νέους διεθνείς φορείς που βάζουν τέλος στο μύθο ότι τα πρωτότυπα φάρμακα είναι απαραίτητα ακριβά, είπε ο επίκουρος καθηγητής Παθοφυσιολογίας - Γενετικής στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο Γιώργος Παπανικολάου Στο Κόκκινο και τον Νίκο Ξυδάκη.

Εξηγώντας τον μηχανισμό και την σημασία της πρωτοβουλίας της Κόστα Ρίκα για την αντιμετώπιση της πανδημίας COVID-19 με κεντρική διαχείριση των πατεντών ώστε να έχουν όλες οι χώρες πρόσβαση σε κρίσιμα φάρμακα και προϊόντα υγείας, ο κ. Παπανικολάου σημείωσε ότι παγκοσμίως η ανάπτυξη αυτών των προϊόντων καταναλώνει και μεγάλες δημόσιες δαπάνες που εισφέρουν φορολογούμενοι.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του remdesivir που έχει χρηματοδοτηθεί αδρά από τις αμερικανικές Αρχές, τον Αμερικανό φορολογούμενο, δεν αναπτύχθηκε από την εταιρεία χωρίς βοήθεια του Δημοσίου, αλλά ακόμη περισσότερο εταιρείας που της έχουν υποσχεθεί μισό δισεκατομμύριο δολάρια, προκειμένου να περάσει στη φάση 2 παραγωγής εμβολίου με την δοκιμή του. Εταιρεία που δεν έχει κανένα άλλο εγκεκριμένο φάρμακο στην αγορά, όπως υπογράμμισε.

Ενώ λοιπόν γίνονται τεράστιες επιδοτήσεις από το Δημόσιο και στη συνέχεια, φάρμακα και προϊόντα καινοτόμα εμφανίζονται ως δημιουργία των φοβερών εγκεφάλων μίας εταιρείας, όταν από πίσω υπάρχει δουλειά μυρμηγκιού και χρηματοδότηση του Δημοσίου.

Πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί «δεξαμενή» υπό την καθοδήγηση του ΠΟΥ. Όχι μόνο για τις πατέντες των ίδιων των σκευασμάτων και προϊόντων, αλλά και την τεχνογνωσία, την μεθοδολογία, την κατασκευή τους, που περιλαμβάνει και πολλές άλλες πατέντες. Και όλα αυτά είτε θα αδειοδοτούνται με δίκαιο τρόπο είτε θα είναι ελεύθερα.

Αναλογικά, από τα 100 ευρώ που πληρώνουμε για την αγορά φαρμάκων, μόνο τα 10 έχουν δαπανηθεί στην έρευνα και ανάπτυξή του, είναι μύθος που υπάρχει και καλλιεργείται ότι τα πρωτότυπα φάρμακα απαιτούν πολύ μεγάλο κόστος και γι` αυτό έχουν υψηλές τιμές, όπως τόνισε. Είναι συνολικό πρόβλημα της φαρμακοβιομηχανίας, η μείωση της παραγωγικότητας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Για την ίδια επένδυση υπάρχει η μισή αποτελεσματικότητα σε καινούργιους φαρμακευτικούς παράγοντες, είναι πολύ σημαντικό πρόβλημα.

Αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι δείγμα πολιτισμού της ανθρωπότητας, έχουν πίσω τους μακρά ιστορία και αγώνες, από την πρόσβαση των λαών ιδίως της Αφρικής στα φάρμακα κατά του AIDS. Βρέθηκαν λύσεις μέσα από αυτούς τους αγώνες, συγκροτήθηκαν νέου τύπου φορείς που ανέλαβαν την ανάπτυξη φαρμάκων όπου δεν υπήρχε ενδιαφέρον από εταιρείες, όπως την ελονοσία, το καλαζάρ, την νόσο του ύπνου, κτλ. Αυτές οι συμπράξεις Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα δεν έχουν την κακή έννοια που τους αποδίδουμε εδώ, με το δημόσιο συμφέρον υπεράνω όλων γίνεται συντονισμός των διάφορων παραγόντων, των ιδιωτικών φορέων, των πανεπιστημίων, των start-up, πλειάδας παικτών με έναν κοινό στόχο έρευνας και ανάπτυξης με δημόσια κεφάλαια και δωρεές σε παγκόσμιο επίπεδο.

Είναι νέοι θεσμοί που μπορούν να κάνουν όσα νομίζαμε ότι μόνο η φαρμακοβιοομηχανία μπορεί να κάνει, όπως είπε χαρακτηριστικά, να μην υπάρχουν τεράστιες δημόσιες χρηματοδοτήσεις που ξαφνικά... κάπου χάνονται και ενώ ο φορολογούμενος έχει πληρώσει για την ανάπτυξη φαρμάκων αυτό μετατρέπεται σε ιδιοκτησιακό δικαίωμα μίας εταιρείας που στη μέση της διαδικασίας κάτι «άρπαξε», το κλείδωσε ενώ γι` αυτό είχε δοθεί πολύ δημόσιο χρήμα...