«Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο Καρυωτάκης ήταν τόσο πολύ λυπημένος, για να είμαι ειλικρινής, σε αυτή την υπέροχη πόλη κάνοντας βόλτα στην προκυμαία». Η δήλωση αυτή ανήκει στη Βίκυ Φλέσσα και την εκστόμισε στην Πρέβεζα προ ολίγων ημερών, όπου βρέθηκε στο πλαίσιο της προεκλογικής της εκστρατείας ως υποψηφίας με το ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ.

του Νίκου Σβέρκου

 

Αυτό που είναι απορίας άξιον δεν είναι το γιατί ο σπουδαίος ποιητής επέλεξε να βάλει τέρμα στη ζωή του με μια σφαίρα στην καρδιά στην Πρέβεζα. Εάν η κ. Φλέσσα ήταν τόσο καλλιεργημένη, όσο προσπαθεί να επιδείξει με ένα επιτηδευμένα αργόσυρτο και υποκριτικά μειλίχιο ύφος, θα γνώριζε πως η συζήτηση περί της «λύπης» του Καρυωτάκη έχει υπάρξει εξαντλητική. Και οι αιτίες είναι άσχετες με το μεγαλειώδες έργο του.

Ορισμένοι έχουν σημειώσει πως ευθυνόταν η κλινική κατάθλιψη. Άλλοι, όπως ο Γ.Π. Σαββίδης, έχουν υποστηρίξει πως η σύφιλη έφταιξε για όλα. Και άλλοι έχουν αναφερθεί σε μια σειρά γεγονότα που κλόνισαν τον ψυχισμό του. Χαρακτηριστική η αναφορά της νεαρής τότε σπιτονοικοκυράς του πως «ο Καρυωτάκης ήρθε σε ρήξη με τον τότε νομάρχη, ο οποίος πιθανώς χρηματιζόταν με λίρες Μικρασιατών στο θέμα της μη ισότιμης και δίκαιης παροχής αγροτεμαχίων».

Ήταν αδιάβαστη η κ. Φλέσσα; Όχι. Η ελαφρότητα με την οποία μεταχειρίστηκε την περίπτωση του κορυφαίου αυτού ποιητή δεν είναι κάποιο δείγμα επιπολαιότητας. Αποτελεί αντικατοπτρισμό της αντίληψης που έχει ο ιδεολογικός συρφετός, που εμφιλοχωρεί στον συντηρητικό χώρο, για την τέχνη και τη δημιουργία· τις αντιμετωπίζει ως «παρέκκλιση», ως δυσάρεστο διάλειμμα ανάμεσα σε απεριτίφ και καναπεδάκια. Δείχνει να μην μπορεί να κατανοήσει το πλέγμα των παραγόντων.

Έτι χυδαιότερη είναι βέβαια η επιπολαιότητα με την οποία μεταχειρίστηκε τη συνθήκη εντός της οποίας δημιούργησε την ποίησή του ο Καρυωτάκης. Την ενέταξε σε κάποιο είδος ακατανόητης συμπεριφοράς, ως αδικαιολόγητης θλίψης μέσα σε κάποια ομορφιά του πλαισίου. Γι’ αυτήν φαίνεται πως, για να δημιουργήσει κανείς, πρέπει να ζει αναγκαστικά σε μια άθλια βιοτική συνθήκη.

Στην κ. Φλέσσα, και σε κάθε συνοδοιπόρο της, έχει απαντήσει πάντως εξαίσια ο ίδιος ο Καρυωτάκης στο ποίημά του «Όλοι μαζί...»

Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,

κι αν ξενυχτούμε κάτου απ` τα γεφύρια,

επέσαμε θύματα εξιλαστήρια

του "περιβάλλοντος", της "εποχής".