Με το νομοσχέδιο για την απαγόρευση των συναθροίσεων βλέπουμε ακριβώς τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός και πως διαφοροποιείται από τον κλασικό φιλελευθερισμό, επισήμανε μιλώντας Στο Κόκκινο ο Ακρίτας Καϊδατζής επίκουρος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ.

Στον Νίκο Ξυδάκη ο κ. Καϊδατζής επισήμανε ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι και νεοσυντηρητισμός και θέλει επιβολή σκληρών κρατικών απαγορεύσεων και μηχανισμών καταστολής και ελέγχου σε οτιδήποτε δεν συνιστά οικονομική δραστηριότητα δηλαδή στην ιδιωτική, κοινωνική, συλλογική δράση μέσα από τις συλλογικές και τις δημοκρατικές ελευθερίες των πολιτών πχ συνδικαλιστική δραστηριότητα, διεκδικήσεις αιτημάτων και αξιώσεων.

Ταιριάζει η νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση της οικονομικής δραστηριότητας με την υπέρ-ρύθμιση της μη οικονομικής δραστηριότητας.

Η υποχρέωση γνωστοποίησης δεν φαίνεται τόσο προβληματική τόνισε ο κ. Καϊδατζής, γίνεται αντισυνταγματική όταν συνδυαστεί με άλλες δύο ρυθμίσεις που υπάρχουν στον νόμο. Η μια είναι ότι μπορεί η Αστυνομία να απαγορεύσει όποια διαδήλωση δεν τις έχει γνωστοποιηθεί άρα η μη γνωστοποίηση καθίσταται λόγος απαγόρευσης, παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα δεν προβλέπει τέτοιο λόγο η άλλη ρύθμιση αφορά τις παρεκτροπές και τα επεισόδια θα οργανωτής θα ευθύνεται προσωπικά με την ατομική του περιουσία για τις φθορές και όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτήν έχουν προσωπική ποινική ευθύνη

Καθίσταται δηλαδή ποινικό αδίκημα η απλή παρουσία κάποιου σε διαδήλωση που δεν έχει γνωστοποιηθεί στην Αστυνομία.

Καθίσταται συνολικά δυσχερής η άσκηση του δικαιώματος της συνάθροισης, επισήμανε ο καθηγητής και εξήγησε ότι το δικαίωμα αυτό το Σύνταγμα και στις διεθνείς συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου είναι απροϋπόθετο, δεν χρειάζεται να έχεις κάποιες ιδιότητες για να μπορείς το ασκήσεις, πχ να έχεις μια οργάνωση. Για παράδειγμα το δικαίωμα στην απεργία ασκούν συνδικαλιστικές ενώσεις. Όμως το δικαίωμα για διαμαρτυρία, συνάθροιση, διαδήλωση δεν απαιτεί κανενός τύπου οργάνωση.

Και το νομοσχέδιο αποκλείει από αυτό το δικαίωμα από όλους τους πολίτες που θέλουν να εκφραστούν συλλογικά αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκη οργανωμένοι.