Τι κι αν είναι άνθρωποι που πήραν άσυλο και ψάχνουν την επόμενη ημέρα τους στην πατρίδα μας αυτοί στη Βικτώρια; Βγήκαν πάλι οι «αγανακτισμένοι» και αυτοί που κυνηγούν προβολή και ψηφαλάκια, αλλά όταν κοιτάς το τέρας στα μάτια και δεν αντιδράς, κάποια στιγμή θα γίνεις το τέρας, είπε ο ΓΓ της ΕΕΔΑΠ και επικεφαλής Συνηγορίας του SolidarityNow Λευτέρης Παπαγιαννάκης μιλώντας Στο Κόκκινο και τον Νίκο Ξυδάκη.

Η πλατεία Βικτωρίας είναι το κατ` εξοχήν σημείο όπου συναντώνται όλες οι λάθος αποφάσεις της ελληνικής Πολιτείας τα τελευταία 40 χρόνια, ουσιαστικά της «μη πολιτικής», γιατί ποτέ δεν κάναμε σοβαρή πολιτική για την ένταξη προσφύγων και μεταναστών, είπε ο κ. Παπαγιαννάκης. Κάναμε έναν πλήρη κύκλο, από τότε που υποδεχόμασταν ανθρώπους που θέλαμε να... πάνε παρακάτω, να φύγουν, στο τώρα που πρόκειται για ανθρώπους που πήραν άσυλο και περιμένουν την επόμενη ημέρα τους στην Ελλάδα. Δεν έχουμε αποφασίσει τι θέλουμε να κάνουμε, υπάρχει έλλειμμα και βούλησης και άποψης. Κάνουμε πράγματα... περίπου, χωρίς να είναι συνδεδεμένα και δεν έχουν αρχή, μέση, τέλος. Συμβολικά, η Βικτώρια είναι το σημείο όπου καταλήγει αυτή η έλλειψη.

Εξάλλου, καταλήγοντας ο ίδιος σημείωσε ότι θα έπρεπε να είναι διαφορετικές οι συνθήκες και οι καιροί, γιατί είναι διαφορετικές οι συνθήκες αυτών που είναι τώρα στη Βικτώρια. Επειδή όμως η γνώση για το νομικό καθεστώς, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις θέλουν μία πολύ σοβαρή συζήτηση και πολιτική, νομίζω είμαστε ξανά στα ίδια. Όπως γυρίσαμε στο 2015 από το 2020 στη Βικτώρια, με την ίδια λογική ξαναβγαίνουν και οι «αγανακτισμένοι». Δυστυχώς, με τα ίδια επιχειρήματα. Αυτοί που λένε «προστατεύουμε την γειτονιά μας, δεν είμαστε φασίστες», συνεχίζουν να αγνοούν πόσο επικίνδυνο είναι να κοιτάς το τέρας στα μάτια και να μην αντιδράς. Γιατί κάποια στιγμή, θα γίνεις το τέρας. Το «αλλά», διαλύει δυστυχώς το αρχικό επιχείρημα...

Στον Δήμο Αθηναίων, σημείωσε σε άλλο σημείο ότι το 22% των κατοίκων έχει μεταναστευτική προέλευση, πάνω από ένας στους πέντε από εμάς είναι «άλλος». Στο Βερολίνο, είναι 50% και πλέον, αντίστοιχη είναι η εικόνα στο Μόναχο, για να έχει κανείς μία τάξη μεγέθους. Δεν γίνεται δηλαδή στην Αθήνα κάτι εκπληκτικό ή μη διαχειρίσιμο. Απλώς, εδώ δεν υπάρχει πολιτική. Κάποιες φορές υπήρξε βούληση αλλά δεν ολοκληρώθηκαν τα βήματα. Άλλες υπήρχαν σχέδια αλλά δεν υπήρχε βούληση. Η κατάληξη είναι αυτά που βιώνουμε αυτές τις ημέρες και τα... γύρω-γύρω. Βγήκαν ξανά οι «αγανακτισμένοι» και άλλοι που θέλουν να το εκμεταλλευτούν για προσωπική προβολή, για ψηφαλάκια. Αλλά δεν αλλάζουν το γεγονός: θα συνεχίσει αυτή η πραγματικότητα. Το μεταναστευτικό δεν είναι κάτι που θα τελειώσει επειδή θέλουμε να τελειώσει.

Ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη στο συνδεδεμένο ηχητικό απόσπασμα.