Οι «εξαγγελίες» Πατέλη οδηγούν σε ιδιωτική επικουρική ασφάλιση που θα λειτουργεί με τις αποδόσεις των κεφαλαιαγορών και αυτές είναι μηδενικές, ενώ το κόστος μετάβασης των 57 δισ. ευρώ είτε θα το πληρώσουμε σε φόρους, εισφορές και μειώσεις συντάξεων είτε το χρέος της Ελλάδας θα εκτροχιαστεί ξανά και λόγω των δημοσιονομικών δεσμεύσεων στην ΕΕ θα οδηγηθούμε σε νέα δεκαετία μνημονιακής λιτότητας, προειδοποίησε ο ομότιμος καθηγητής Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Σάββας Ρομπόλης μιλώντας Στο Κόκκινο και τον Νίκο Ξυδάκη.

Τα όσα προανήγγειλε ο επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Αλέξης Πατέλης συγκροτούν μία πρόταση υψηλού κινδύνου, οικονομικού και κοινωνικού, απειλούν τόσο την δημοσιονομική διαχείριση όσο και τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, το ίδιο το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα και τον αναδιανεμητικό του χαρακτήρα, τόνισε ο κ. Ρομπόλης.

Έχουμε την εμπειρία της Λατινικής Αμερικής και της Χιλής, αλλά και των ΗΠΑ όπου εξ αρχής είχαν κρατικό σύστημα μόνο για την κύρια σύνταξη -και όταν κατέρρευσαν οι μετοχές των ασφαλιστικών κατέληξε η κυβέρνηση Ομπάμα να διασώσει έναν κολοσσό των ασφαλειών γιατί θα αλλιώς θα γινόταν... επανάσταση, καθώς εκατομμύρια δεν θα έπαιρναν ούτε ένα δολάριο σύνταξη. Αντίστοιχα, στη Χιλή του Πινοσέτ οι φανατικοί οπαδοί αυτού του συστήματος έλεγαν ότι το ποσοστό αναπλήρωσης σε σχέση με τα χρήματα που έδωσε ο ασφαλισμένος θα φτάσει το 70%. Αλλά το 2015 ο μέσος συντελεστής αναπλήρωσης στις κεφαλαιοποιημένες συντάξεις της Χιλής είναι μόλις 37%, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού και των χρηματοπιστωτικών (το 1993, το 1998, το 2001 και το 2008).

Το ίδιο το ΔΝΤ σε μελέτη του τονίζει πως για ώριμα αναδιανεμητικά συστήματα ασφάλισης, είναι πολύ μεγαλύτεροι του «κανονικού» οι κίνδυνοι από επιλογές ιδιωτικοποίησης για να επανέλθουν σε ισορροπία μετά από περίοδο κρίσης, με ευέλικτη απασχόληση και υψηλή ανεργία. Συστήνεται αντίθετα να γίνονται παραμετρικές αλλαγές, μετρημένες και σχεδιασμένες, να έρθει το σύστημα σε ισορροπία και να μπορεί να δεχθεί τις ευεργετικές αποδόσεις της ανάπτυξης, όπως είπε χαρακτηριστικά, γιατί το αναδιανεμητικό σύστημα στηρίζεται στην απασχόληση. Και το ίδιο, προσέθεσε, τονίζει η έκθεση της ΕΚΤ του 2019 για το συγκεκριμένο θέμα.

Ωστόσο, στην Ελλάδα επιδιώκεται μετάβαση σε αμιγώς κεφαλαιοποιητικό σύστημα όπου αναλόγως των εισφορών θα προέλθει η σύνταξη, με πόρους 2,5 δισ. ευρώ από τις ασφαλιστικές εισφορές της επικουρικής ασφάλισης, που με την παρέμβαση ασφαλιστικών επιχειρήσεων, τραπεζών και κεφαλαιαγορών αξιοποιούνται στις τελευταίες. Αν οι κεφαλαιαγορές έχουν μηδενικά επιτόκια όπως τώρα, οι αποδόσεις θα καταρρεύσουν και χωρίς αυτές δεν μπορεί να επιβιώσει αυτό το σύστημα. Γι` αυτό το συγκεκριμένο σύστημα δεν μπορεί να εγγυηθεί σύνταξη όπως την εγγυάται το δημόσιο αναδιανεμητικό σύστημα. Μόνη «εγγύησή» του είναι η σταδιακή μείωση των συντάξεων ή η αύξηση των εισφορών.

Ο κ. Ρομπόλης υπογράμμισε σε άλλο σημείο ότι εκτός των παραπάνω, είναι για την Ελλάδα πολύ μεγάλο κόστος μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο, το υπολογίζουμε στα 57 δισ. ευρώ. Και κάποιος θα κληθεί να το καλύψει, γιατί επιβαρύνει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Έτσι, θα το καλύψουν οι φορολογούμενοι με αύξηση φόρων, οι ασφαλισμένοι με αύξηση εισφορών, οι συνταξιούχοι με περικοπή συντάξεων ή θα υπάρξει συνδυασμός και των τριών, όπως ξεκαθάρισε.

Αν δεν καλυφθεί, λόγω των δημοσιονομικών δεσμεύσεων στην ΕΕ θα επιδεινωθεί η πιστοληπτική διαβάθμιση της ελληνικής οικονομίας, προπομπός για την εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών και για την δεκαετία 2020-2030. Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν οικονομικό σχηματισμό που πέρασε λιτότητα μία δεκαετία, να περάσει ξανά λιτότητα άλλη μία δεκαετία; αναρωτήθηκε.