Της Αλέκας Ζουμή

Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο η εξέλιξη της ζωής και της καριέρας του ξεπέρασε και τα πιο τρελά του όνειρα… Στην περίπτωση της μικρής Βαλέρια, η ανάγκη για επιβίωση σταμάτησε στις όχθες του ποταμού, εκεί άφησε την τελευταία της πνοή με το χεράκι της περασμένο στον λαιμό του Οσκαρ. Η Βαλέρια ήταν μόλις δύο ετών. Κανείς δεν θα μάθει τι θα μπορούσε να πετύχει αν είχε καταφέρει να περάσει τα νερά, αν μεγάλωνε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προερχόμενη από το Ελ Σαλβαδόρ. Είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που χάθηκαν σε κάποιο σύνορο, κάποιας πλούσιας χώρας της Ευρώπης ή της Αμερικής.

Σήμερα πολλοί θυμήθηκαν τον μικρό Αϊλάν, το προσφυγάκι από την Συρία που ξέβρασε η θάλασσα στις ακτές της Τουρκίας. Είναι, βλέπετε, η δύναμη της εικόνας που ξεπερνά και το πιο πλήρες ρεπορτάζ σε δυναμική. Ο Αϊλάν και η Βαλέρια… Και τα χιλιάδες παιδιά που δεν άξιζαν να ζήσουν…
Κάποιοι θεωρούν πως η φωτογραφία που συγκλονίζει, είναι «γροθιά» στην πολιτική Τραμπ για το μεταναστευτικό. Εχει, όμως, αποδειχτεί πως όση συγκίνηση κι αν προκαλεί φωτογραφία με πνιγμένα παιδιά, ουδέποτε «συγκίνησε» κάποια κυβέρνηση τόσο πολύ ώστε να αλλάξει την ανάλγητη πολιτική της, αυτή των κλειστών συνόρων.

Ο Γιάννης …

Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, τις τελευταίες ώρες κάνει γι` ακόμη μια φορά το γύρο του κόσμου μέσα από ρεπορτάζ και ντοκιμαντέρ των διεθνών ΜΜΕ. Η ιστορία του Γιάννη συγκινεί αλλά έχει και καλό τέλος, γι` αυτό και «πουλάει» περισσότερο… Η ιστορία του Γιάννη δίνει… άλλοθι σε όσους πιστεύουν στα «American dreams» ή «European Dreams» ή… dreams γενικότερα. Ξεχείλησε από χθες η… εθνική περηφάνια. Αλλά, όχι, δεν πρέπει να νιώθουμε περήφανοι για την πορεία του Γιάννη γιατί ο Γιάννης είναι η εξαίρεση… Δεν γίνεται να νιώθεις περηφάνια για την εξαίρεση, τη στιγμή που ο κανόνας θέλει τις περισσότερες ιστορίες προσφυγόπουλων και παιδιών μεταναστών να μην έχουν καλό τέλος.

Ο ίδιος ο πιτσιρικάς από τα Σεπόλια έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει περήφανος που κατάφερε να κάνει την υπέρβαση με έναν συνεχή αγώνα για επιβίωση σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Και η οικογένειά του που κατάφερε να μεγαλώσει αυτά τα παιδιά και να τα κρατήσει μακριά από κάθε είδους «γκρίζα ζώνη», σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον… Όχι όμως μια κοινωνία που εξακολουθεί και ανέχεται κλειστά σύνορα και «κλειστές» διακρατικές συμφωνίες. Όχι μια κοινωνία που ακόμη εκλέγει νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή. Θα μου πεις «είναι άδικο να μιλάμε για συλλογική ευθύνη, υπάρχει κομμάτι της κοινωνίας που αντιστέκεται και παλεύει για τον Γιάννη και τον κάθε Γιάννη». Φυσικά, αλίμονο αν δεν υπήρχε… Όμως τα κλειστά σύνορα παραμένουν και τα πνιγμένα παιδιά αυξάνονται…

Τις τελευταίες ώρες η φωτογραφία του Γιάννη Αντετοκούνμπο και το σακάκι του με την Ακρόπολη κάνει το γύρο του κόσμου. Μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα δημιουργούν σκίτσα με τον Ελληνα μπασκετμπολίστα και τον Παρθενώνα. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αυτή τη στιγμή είναι ένα τεράστιο brand name, ένας απίστευτος αθλητής που η ζωή του αγγίζει τα όρια του μύθου και θα μπορούσε με μία μόνο κίνηση να στείλει το πιο δυνατό μήνυμα στη μνήμη της Βαλέρια, του Αϊλάν και όλων εκείνων των παιδιών που χάθηκαν πριν καν προλάβουν να δουν τον ήλιο… Να στείλει το πιο δυνατό μήνυμα ενάντια στις μισάνθρωπες πολιτικές.

Θα μου πεις «είναι πιτσιρικάς, αφήστε το παιδί να παίξει μπάσκετ». Κι εγώ θα σου θυμίσω την περσινή εξαιρετική του παρουσία στην εκδήλωση που διοργάνωση η Στέγη του ιδρύματος Ωνάση: «Δεν θα πρεπε να είσαι Αντετοκούνμπο για να πάρεις την ελληνική ιθαγένεια»...
Ο Γιάννης πρέπει να μιλήσει και για τη Βαλέρια και για τα παιδιά που δεν έχουν φωνή…

Σκίτσο: Τάσος Αναστασίου στην "Αυγή" (26/6/2019)