Oι εξεγέρσεις δεν ξεσπάνε τυχαία. Ούτε τα πρόσωπα που συμμετέχουν είναι τυχαία. Είχαμε ζήσει μια εξαετία με βασανιστήρια κι εκτελέσεις. Κι έγινε η έκρηξη. Από ένα ψέμα που ακούστηκε στις άλλες σχολές την Τετάρτη 15 Νοέμβρη, ότι «Σκοτώνουν τ’ αδέλφια μας στο Πολυτεχνείο». Μπήκαμε μέσα, ως το βράδυ είχε στηθεί ο ραδιοφωνικός σταθμός. Η επόμενη μέρα, η Πέμπτη ήταν μια θυελλώδης γιορτή. Την Παρασκευή που άρχισαν να μας φέρνουν τραυματίες ξέραμε. Κι αν ακούσεις ακόμα και τώρα τον Δημήτρη να λέει «Αδέλφια μας φαντάροι», νιώθεις. Είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε με την Ιστορία». Ο Διονύσης Μαυρογένης, από τους πρώτους φοιτητές που μπήκαν στο κτίριο της Πατησίων τότε, στις «ιστορίες που γράφουν Ιστορία» Στο Κόκκινο στις 15/11/2018, με την Τζούλυ Τσίγκα.

Ο τότε φοιτητής της Φαρμακευτικής Αθήνας Διονύσης Μαυρογένης, με έντονη αντιδικτατορική δράση και ηγετικό ρόλο στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, μας εύχεται χρόνια πολλά γιατί «είναι μέρες γιορτής». Της γιορτής μιας εξέγερσης. Παρότι νεαρός φοιτητής το ’73, είχε ήδη φυλακιστεί από τη Χούντα.

«Τριάμισι χρόνια στην ΕΑΤ ΕΣΑ και απομόνωση. Είχα δεχτεί τις ‘περιποιήσεις’ του Χατζηζήση, του Σπανού και του Θεοφιλογιαννάκου. Πολλά παιδιά ήταν σαν εμένα. Γι’ αυτό και συνειδητοποιούσαμε τον κίνδυνο. Ξέραμε τι μας περιμένει αν μας πιάσουνε.

Σκεφτόμουν σήμερα πως όταν ήμουν πολύ νέος και γιορτάζαμε την 28η Οκτωβρίου, είχα συγκλονιστεί από το ΟΧΙ του ’40, κι αναρωτιέμαι τώρα τα παιδιά που γιορτάζουν το Πολυτεχνείο, πόσο μακριά μας σκέφτονται; Όμως το Πολυτεχνείο ζει. Βέβαια ζει. Ζει για τον λαό, για εκείνους που συμμετείχαν και για εκείνους που άκουσαν από τον λαό.
Περίπου 300 – 400 άτομα μπήκαμε μέσα την Τετάρτη. Στην αρχή δεν γινόταν κάτι. Κάποιοι πέταξαν νεράντζια στους αστυνομικούς, εκείνοι αντέδρασαν και κλείσαμε τις πόρτες. Έτσι ξεκίνησε. Μέχρι το βράδυ είχαμε ήδη οργανωθεί, είχε ολοκληρωθεί και ο ραδιοφωνικός σταθμός. Υπήρχαν αντιπαραθέσεις μεταξύ μας, με κυριότερη εκείνη που προκάλεσε η θέση πως η κατάληψη ήταν άκαιρη. Όμως αυτά τα πολιτικά κατασκευάσματα δε μπορούσαν να σταματήσουν την εξέγερση. Πάντως παρά τις διαφωνίες, όλοι όχι απλά πήραν μέρος στην εξέγερση, αλλά μπήκαν και μπροστά. Ναι οικοδομήθηκαν και καριέρες πάνω στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Όμως η πλειοψηφία του κόσμου που συμμετείχε δεν προσπάθησε να το εξαργυρώσει.

«Ένα κόκκινο νήμα ενώνει όσους ήταν εκεί»

Η δεύτερη μέρα της κατάληψης, η Πέμπτη, ήταν μια θυελλώδης γιορτή. Όμως την Παρασκευή, όταν άρχισαν να μας φέρνουν τραυματίες ξέραμε. Κι εκεί λειτούργησε η ενότητα. Μεταφέραμε τραυματίες, βλέπαμε αίμα, εικόνες φοβερές στο ιατρείο. Ακόμα και σήμερα, αν ακούσεις τον Δημήτρη (σ.σ. Παπαχρήστο) να λέει στον σταθμό «αδέλφια μας φαντάροι», νιώθεις. Υπήρχε πλήρης συνείδηση. Είχαμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε με την Ιστορία. Υπήρξαν πολλοί νεκροί. Τρεις φόνοι έγιναν μπροστά μου. Υπήρξαν κι άνθρωποι που μας βοήθησαν, άνοιξαν τα σπίτια τους. Περισσότερο μεγάλης ηλικίας που ήξεραν από τον εμφύλιο και καταλάβαιναν πως όπου να ‘ναι θα αρχίσουν να βγαίνουν πτώματα’.

Τόσα χρόνια μετά, νιώθουμε πως δεν ντρεπόμαστε ότι φάγαμε 6 χρόνια χούντα και δεν κουνηθήκαμε. Όχι. Αυτό που νιώθω για την εξέγερση, είναι αυτό που λέει ο Μιχάλης Κατσαρός στο ‘Αντισταθείτε’ από τη συλλογή του ‘Κατά Σαδδουκαίων’

Υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που ενώνει τους ανθρώπους που ήμασταν εκεί, κι ας μην έχουμε ξαναϊδωθεί από τότε.

Κι αυτό που θα ‘λεγα σήμερα σε ένα παιδί σε έναν νέο, είναι ν’ αντισταθεί. Σε ο,τιδήποτε και σε όσους τους λένε οποιοδήποτε παραμύθι. Να μη σκύβουν το κεφάλι. Έχει σημασία να πουν ‘είμαι κι εγώ εδώ. Δεν παρακολουθώ την ιστορία και τα γεγονότα ως παρατηρητής’».