Στράτος Κερσανίδης - Βλέπω μια μετακόμιση. Άνθρωποι αραδιάζουν πράγματα στο πεζοδρόμιο καθώς αδειάζουν ένα κτίριο και στη συνέχεια τα φορτώνουν σε ένα φορτηγό. Δεν ξέρω πόσα δρομολόγια χρειάστηκαν για να μεταφερθούν όλα αυτά, ξέρω όμως πως όλη η διαδικασία κράτησε αρετές ώρες και πολλά χέρια για να βοηθήσουν.

Για τον ανύποπτο περαστικό η εικόνα αυτή δε σημαίνει τίποτα. Τραπέζια, καρέκλες, ψυγεία και ό,τι άλλο μπορεί να δει κανείς σε μια μετακόμιση. Γιατί θα πρέπει κάτι που αποτελεί στοιχείο καθημερινότητας σε μία πόλη να απασχολήσει τους περαστικούς;

Δεν έχω απάντηση για κανέναν ξέρω όμως πως για κάποιους ανθρώπους η εικόνα της συγκεκριμένης μετακόμισης ήταν κάτι περισσότερο από μια καθημερινότητα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έβλεπαν απλώς έπιπλα, συσκευές και χρηστικά αντικείμενα. Έβλεπαν πρόσωπα, ανθρώπινα πρόσωπα. Και χέρια, χέρια απλωμένα, ανθρώπινα χέρια. Κι άκουγαν φωνές, σε γλώσσες άγνωστες, ανθρώπινες φωνές. Κι αφουγκραζόταν αγωνίες, φόβους, όνειρα κι ελπίδες και θυμόταν δάκρυα και γέλια, θρήνους και τραγούδια, αγκαλιές και γροθιές σφιγμένες, ανθρώπινα κι αυτά.

Γιατί στο πεζοδρόμιο δε βρισκόταν αραδιασμένα απλώς τα προς μετακόμιση αντικείμενα αλλά κάτι παραπάνω. Ήταν η ανθρώπινη αλληλεγγύη…

Η αλληλεγγύη που εδώ και πολλά χρόνια πρόσφερε το Στέκι Μεταναστών Θεσσαλονίκης. Αυτήν είχε πεταχτεί στο δρόμο, ακόμη ένα θύμα του εκμοντερνισμού, του εκσυγχρονισμού, της προόδου κατά πως απαιτεί η νέα αντίληψη περί διακοπών η οποία ακούει στο όνομα aibnb (ήτοι Air Bed And Breakfast). Με λίγα λόγια, ο χώρος που στεγαζόταν το Κοινωνικό Κέντρο Στέκι Μεταναστών αγοράστηκε από εταιρία τουριστικών υπηρεσιών και η αλληλεγγύη έμεινε άστεγη!

Έβλεπα τα έπιπλα, έβλεπα και τους ανθρώπους που τα μετέφεραν. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, κανείς δε γελούσε, καμιά δεν αστειευόταν, υπήρχε μια βουβαμάρα η οποία προσπαθούσε να κρύψει και να κρατήσει τον λυγμό μέσα στα στήθη. Οι άνθρωποι αυτοί, τα παιδιά αυτά κουβαλούσαν στο φορτηγό ένα μέρος της ζωής τους. Μετακόμιζαν μέρος του εαυτού τους, ήταν εξόριστοι μέσα τους! Αλλά δεν ήταν μόνον αυτοί. Ήταν και πολλοί άλλοι που για διάφορους λόγους δεν μπόρεσαν να βρεθούν εκεί και να βοηθήσουν. Αλλά ήταν και πολλοί, ακόμη περισσότεροι άνθρωποι οι οποίοι όλα τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν για λιγότερο ή περισσότερο χρόνο στις διαδικασίες του στεκιού. Που βρέθηκαν στο δρόμο, στις μαζικές ή ευάριθμες διαδηλώσεις, στους καταυλισμούς προσφύγων και μεταναστών, στη συγκέντρωση υλικών, στις εθνικές κουζίνες, στα μαθήματα ελληνικών, στις συνελεύσεις, στα πάρτι αλλά και στις δεκάδες καθημερινές δραστηριότητες του στεκιού. Γιατί το Στέκι Μεταναστών ήταν ένας χώρος ζωντανός, με συνεχή δράση και πολλές παρεμβάσεις στα κοινωνικά ζητήματα. Ήταν ένας χώρος ζεστασιάς, συντροφικότητας, φιλίας, νοιαξίματος, συζητήσεων, αλληλοεπίδρασης, ένας χώρος που οι άνθρωποι ήξεραν να συνυπάρχουν, γιατί έτσι έπρεπε, με τις αντιφάσεις τους και συχνά με τις διαφορετικές τους επιλογές. Είχαν όμως έναν κοινό τόπο κι αυτό ήταν το ισχυρό συγκολλητικό στοιχείο μεταξύ τους: την αλληλεγγύη!

Είχαν όμως και το δικό τους χώρο, το στέκι τους, το σημείο συνάντησης, ας το πούμε, το «στρατηγείο» τους. Το οποίο, μέχρι χθες, ήταν εκεί, στη γωνία Ερμού 23 με Σπανδωνή. Μερικά μέτρα από το σημείο όπου το παρακράτος της δεξιάς δολοφόνησε το 1963 τον βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη. Εκεί όπου πλάι στο μνημείο που έχει αναγερθεί προς τιμή του, βρισκόταν αραδιασμένα τα έπιπλα, τα όνειρα και η αλληλεγγύη!

Όμως, όχι, εδώ δεν κάνουμε μνημόσυνο! Οι άνθρωποι είναι ζωντανοί! Πολλούς αυτούς τους γνωρίζω πολύ καλά. Ξέρω πως είναι φτιαγμένοι από την καλύτερη στόφα ανθρώπων που έχω γνωρίσει. Την καλύτερη αλλά και την πιο ανθεκτική! Και είναι πεισματάρηδες σε βαθμό ενοχλητικό! Προς το παρόν μετέφεραν τα έπιπλα του «στρατηγείου» στην αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ και μόλις βρεθεί ο κατάλληλος χώρος θα επανέλθουν.

Εννοείται πως όλες και όλοι πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο. Γιατί το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών Θεσσαλονίκης είναι συνώνυμο της αλληλεγγύης και δεν πρόκειται να ξεχάσουμε πως «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας»!