Κριτική- παρουσίαση: Στράτος Κερσανίδης-Στις 22 Ιουλίου 2011, ο ακροδεξιός Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, επιτέθηκε και σκότωσε 69 ανθρώπους νορβηγικό νησί Ουτόγια, σε μια κατασκήνωση της νεολαίας του Κόμματος Εργασίας. Το περιστατικό αυτό το οποίο είσε σοκάρει ολόκληρο τον κόσμο, μεταφέρει στον κινηματογράφο με ένα συγκλονιστικό μονοπλάνο 78 λεπτών ο σκηνοθέτης Έρι Πόουπ με την ταινία του «22 Ιουλίου».

Τρυφερός, αστείος και με υποδειγματική ισορροπία και διακριτικότητα, ο Ρίτσαρντ Γουόνγκ αφηγείται στην ταινία του «Έλα όπως είσαι», ένα ταξίδι ζωής για τρεις ανάπηρους φίλους οι οποίοι ταξιδεύουν μέχρι το Μόντρεαλ για να γνωρίσουν τον έρωτα.

Προβάλλονται επίσης υ εξαιρετικά ενδιαφέρον ισπανικό θρίλερ, «Οδός Μαλασάνια 32», του Αλμπέρτ Πίντο, το οποίο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, και οι κωμωδίες «Το κλαμπ των χωρισμένων» του Μίκαελ Γιουν και «Ένα ντιβάνι στην Τυνησία» της Μανέλ Λαμπιντί.

Η πολύ ενδιαφέρουσα αυτή εβδομάδα για τους σινεφίλ συμπληρώνεται από τρεις αριστουργηματικές επανεκδόσεις. Πρόκειται για τις ταινίες «Ο αστυνόμος» (1972), γνωστή και ως «Ο μπάτσος», του Ζαν Πιέρ Μέλβιλ, «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (1972», του Λουί Μπουνιουέλ και «Αλγέρι» (1938), του Τζον Κρόμγουελ. 

Η σημερινή είναι η τελευταία μας επικοινωνία για το καλοκαίρι. Θα τα πούμε ξανά μετά τις διακοπές, αρχές Σεπτεμβρίου. Μέχρι τότε, επιλέξτε τον κινηματογράφο για διασκέδαση, καθώς υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες τις επόμενες εβδομάδας.

Καλό καλοκαίρι!

 

22 ΙΟΥΛΙΟΥ

UTOYA 22. JULI

Σκηνοθεσία: Έρικ Πόουπ
Πρωταγωνιστούν: Άντρεα Μπέρντζεν, Αλεξάντερ Χόλμεν, Μπρέντε Φρίσταντ, Έλι Ράιανον Μίλερ Όσμπουρν, Τζένι Σβένεβιγκ, Ίνγκεμποργκ Ίνες Κιέβικ 

 

Στις 22 Ιουλίου 2011, μια βόμβα τοποθετημένη σε αυτοκίνητο κοντά σε ένα κυβερνητικό κτίριο στο Όσλο, σκοτώνει 8 ανθρώπους. Το περιστατικό έχει σοκάρει την κοινωνία της Νορβηγίας η οποία δεν είναι συνηθισμένη σε κάτι τέτοιο. Όμως το κακό δεν είχε τελειώσει. Η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο δραματική καθώς ένας άνδρας ντυμένος αστυνομικός, θα επιτεθεί στην κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος, στο νησί Ουτόγια και θα σκοτώσει 69 ακόμη ανθρώπους! Δράστης ήταν Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, ένας ακροδεξιός τρομοκράτης, ο οποίος σχεδίασε και πραγματοποίησε τις επιθέσεις με μεθοδικότητα και με πλήρη συνείδηση. Αυτό έδειξε άλλωστε και η ψυχιατρική εξέταση η οποία τον έκρινε ως απολύτως υγιή! Ο Μπρέιβικ έδρασε ορμώμενος μόνον από την ιδεολογία του η οποία συμπυκνωνόταν σε σειρά κειμένων με τίτλο “2083: Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας”, την οποία δημοσιοποίησε ηλεκτρονικά την ημέρα των επιθέσεων. Κυβικός κι αμετανόητος εμφανίστηκε και στη δίκη, υποστηρίζοντας τη ναζιστική ιδεολογία του διανθισμένη από μίσος για το Ισλάμ, το μαρξισμό, το φεμινισμό και την πολυπολιτισμικότητα. Καταδικάστηκε σε 21 χρόνια φυλάκισης με τη μορφή προληπτικής κράτησης, σύμφωνα με την οποία θα εκτίσει την ελάχιστη υποχρεωτική 10ετή φυλάκιση, με περαιτέρω δυνατότητα επέκτασης της κράτησης για όσο διάστημα θεωρείται «κίνδυνος για την κοινωνία», κάτι που σημαίνει πως, πιθανότατα, θα παραμείνει στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του. Αυτή ήταν και η μέγιστη δυνατή ποινή στη Νορβηγία.

Ο σκηνοθέτης Έρικ Πόουπ αφηγείται τας γεγονότα εκείνης της ημέρας στην ταινία «22 Ιουλίου) (Utoya 22.Juli), η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του 68ου Φεστιβάλ Βερολίνου.

Αφηγείται την ιστορία του μέσα από τα μάτια της 18χρονης Κάγια. Η κοπέλα μαζί με τους φίλους της βρίσκονται στην κατασκήνωση στο νησί Ουτόγια και παρακολουθούν σοκαρισμένοι τα νέα για τη βομβιστική επίθεση στο Όσλο. Τότε ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί. Η Κάγια τρομαγμένη τρέχει να σωθεί. Τον αγώνα να επιβιώσει από τη μανία του ναζιστή δολοφόνου καταγράφει λεπτό προς λεπτό, στιγμή προς στιγμή, ανάσα προς ανάσα ο Έρικ Πόουπ σε ένα συγκλονιστικό μονοπλάνο 72 λεπτών! Χωρίς την παρέμβαση του μοντάζ, χωρίς μουσική, με μακρινές λήψεις «το βασικό είναι να αποδοθεί η εμπειρία και η πραγματικότητα της κατάστασης χωρίς καλλωπισμούς», σημειώνει ο σκηνοθέτης.

Μια ανεπανάληπτη κινηματογραφική εμπειρία, μια ταινία με ιδεολογική στόχευση, μια σφαίρα από διαμάντι που θα πονέσει και θα γοητεύσει.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: Έχει πέσει στην αντίληψή μου ότι ο τρομοκράτης Μπρέιβικ έχει διεκδικήσει τα δικαιώματα της ιστορίας της 22ας Ιουλίου. Επικεντρώνει την προσοχή πάνω στη δική του κατάσταση, με αποτέλεσμα τα μέσα ενημέρωσης να χάνουν τον πυρήνα του εγκλήματός του.

Ένα έγκλημα και μία επίθεση στο σύστημα σε βάρος μιας ομάδας ιδεαλιστών νέων παιδιών και ενάντια σε ενήλικες που μοιράστηκαν τις ίδιες ιδέες για την ελπίδα και την αλληλεγγύη.

Είναι σημαντικό να επαναφέρουμε το επίκεντρο στα θύματα, τις οικογένειες και τους φίλους τους για να δώσουμε έμφαση στην πραγματική προοπτική αυτού του εγκλήματος.

Διανύουμε μία εποχή σκεπτικισμού, ξενοφοβίας και τρομοκρατίας στην Ευρώπη και είναι καταλυτικό να ρίξουμε φως στους τρόπους που διαχειριζόμαστε αυτή την κατάσταση. Μία δυνατή και ακλόνητη πίστη στη δεκτικότητα, την ομαδικότητα, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και την αισιοδοξία για το κοινό μας μέλλον.

Η ταινία δεν αναζητά να απεικονίσει όλη την ιστορία, αλλά βασίζεται σε ένα περιστατικό ως όχημα για να δείξει τα συναισθήματα και τα διλήμματα εκείνης της μέρας με άμεσο τρόπο. Η ταινία παρακολουθεί τα γεγονότα αποκλειστικά μέσα από τα μάτια των παιδιών που ήταν εκεί.

Είναι με ταπεινότητα για τις πληγές που δεν έχουν θεραπευτεί και με βαθύ σεβασμό μπροστά στην πεποίθηση ότι αυτή η ιστορία δεν πρέπει να γίνει μυθοπλασία, που κάνω την προσπάθεια να συμπεριλάβω τα πολυσύνθετα περιστατικά με έναν τρόπο που σέβεται την πραγματικότητα.

Η ιστορία κινείται γύρω από μια ομάδα νέων παιδιών που ετοιμάζονται να ζήσουν το απόλυτο γεγονός της χρονιάς: την καλοκαιρινή κατασκήνωση το σοσιαλδημοκρατικού κόμματος με παιδιά της ηλικίας τους, που είναι γεμάτα ελπίδα. Αφοσιωμένα και πολιτικοποιημένα παιδιά που ετοιμάζονται να ερωτευτούν και να γνωριστούν μεταξύ τους. Αλλά μετά από λίγο, η ειδυλλιακή ατμόσφαιρα καταστρέφεται σε μία στιγμή, όταν ακούγονται πυροβολισμοί και όλοι τρέχουν πανικόβλητοι.

Η πλοκή βασίζεται σε μαρτυρίες για το πώς τα παιδιά ήρθαν αντιμέτωπα με τον φόβο και βρήκαν τρόπο να αποδράσουν σε μία κατάσταση χωρίς ελπίδα. Είναι μια απόπειρα να αποδοθεί το φως στο απόλυτο σκοτάδι. Κάτι που εμείς οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να συλλάβουμε.

Ο τρόπος που φρόντισε ο ένας τον άλλον δείχνει τη δυνατή και θετική όψη της ανθρώπινης συμπόνιας. Αυτή την πλευρά θέλω να δείξω στην ταινία. Όμως, οι τραυματισμοί και σκοτωμοί δεν γίνεται να μείνουν κρυφοί.

Η ταινία ξεκινάει 12 λεπτά πριν τον πρώτο πυροβολισμό στο νησί. Η κάμερα ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα. Μία έφηβη. Μέσα από αυτή γνωρίζουμε τους υπόλοιπους, τις αντιδράσεις τους στην είδηση της έκρηξης βόμβας στο Όσλο. Γινόμαστε μάρτυρες της σύγχυσης μπροστά στο ασύλληπτο, αλλά και της θετικής τους στάσης και της ενότητας τους.

Ερχόμαστε κοντά σε πολλά παιδιά, όχι μόνο στην κοπέλα. Όμως, είναι οι πιο κοντινοί της, αυτοί που ακολουθούμε. Μετά, ακούγεται ο πρώτος πυροβολισμός και το δράμα ξεκινάει.

Η  κάμερα ακολουθεί το κορίτσι σε όλη την ταινία. Είναι μια μακριά λήψη που συνεχίζει χωρίς να κόβεται, χωρίς μουσική ή κάτι άλλο. Το βασικό είναι να αποδοθεί η εμπειρία και η πραγματικότητα της κατάστασης χωρίς καλλωπισμούς.

Δεν γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στην ταινία και στο κοινό. Ούτε θα μπορεί ο θεατής να ξεφύγει από τον σκληρό πυρήνα της ιστορίας με τη σκέψη ότι βλέπει ταινία με τη βοήθεια του μοντάζ ή της παράλληλης αφήγησης ή της μουσικής.

Ο χρόνος παίζει καταλυτικό ρόλο σ` αυτό που περνάνε τα παιδιά. Ο χρόνος που χρειάστηκε. Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η μοναδική πιθανότητα για να διηγηθεί κάποιος αυτή την ιστορία.

Όλα περιστρέφονται γύρω από εκτενή μελέτη με βάση την οποία φτιάξαμε την εικόνα του τι συνέβη στον κάθε ένα ξεχωριστά. Πού βρίσκονταν ανά πάσα στιγμή. Η ιστορία βασίζεται σε όλες τις λεπτομέρειες που ξέρουμε για το τι συνέβη και σε ποιον, αλλά έχουμε αλλάξει τα ονόματα, για να μην κάνουμε το πορτρέτο συγκεκριμένων ανθρώπων. Αλλάζοντας τα ονόματα και αποφεύγοντας την ταύτιση με κάποιον, η ταινία επικεντρώνεται στα συναισθήματα και την εμπειρία της στιγμής.

Μία ιστορία αφοσίωσης, αλληλεγγύης και ελπίδας για το μέλλον. Μία ιστορία για την πίστη στην ενότητα, τις ισχυρές ιδέες, τον ιδεαλισμό και το μέλλον που καλύφθηκε από τη σκιά ενός τρομοκράτη.

Η απουσία των συμβατικών κινηματογραφικών εργαλείων όπως το μοντάζ και η μουσική μεταφέρουν το κοινό εκεί. Μία εμπειρία που δεν θα μπορούσε να προκύψει με πιο συμβατική προσέγγιση.

H ιστορία έχει ειπωθεί χωρίς συναισθηματισμούς, εκτός από τα συναισθήματα που έχουν τα παιδιά μπροστά στα γεγονότα. Με άλλα λόγια, τα παιδιά στην ταινία εκφράζουν συναισθήματα. Αλλά στην ταινία δεν επιτρέπεται να είναι συναισθηματική.

Σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από παγκόσμιο φόβο και απόγνωση, είναι μία ιστορία που μας αφορά όλους. Δεν αναφέρεται απλώς στα περιστατικά, αλλά αντανακλά τα πολύτιμα χαρακτηριστικά των παιδιών, που αξίζει να τα θυμόμαστε. Είναι τα χαρακτηριστικά που χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά».

 

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ

COME AS YOU ARE

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Γουόνγκ  
Πρωταγωνιστούν: Γκραντ Ροζενμάγιερ, Χέιντεν Σζέτο, Ραβί Πατέλ, Γκαμπούρι Σιντίμπ, Ζανίν Γκαρόφαλο, Τζένιφερ Τζέλσεμα 

Η ταινία αφηγείται μια πολύ όμορφη ιστορία. Είναι η ιστορία ενός ταξιδιού ζωής για τρεις ανθρώπους, που στην πορεία γίνονται τέσσερις. Είναι η ιστορία του Σκότι, ενός 20χρονου τετραπληγικού ο οποίος μπορεί να κουνήσει μόνον το κεφάλι του, του 32χρονου τυφλού φίλου του, Μο και του ανάπηρου επίσης νεαρού και πρώην πυγμάχου, Ματ.

Ο Σκότι βασανίζεται πολύ από τις σεξουαλικές του ορμές και έτσι αποφασίζει να ξεπαρθενευτεί. Κάτι όχι ιδιαίτερα εύκολο στην κατάστασή του. Όταν μαθαίνει για ένα πορνείο το οποίο εξειδικεύεται σε ανάπηρους πελάτες, προσπαθεί να πείσει τους άλλους δύο να το επισκεφθούν. Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει να ταξιδέψουν ως το Μόντρεαλ! Αφού καταφέρνει να πείσει τους φίλους του, νοικιάζουν ένα βανάκι το οποίο οδηγεί μια υπέρβαρη πρώην νοσοκόμα, η Σαμ και ξεκινούν. Όμως οι υπερπροστατευτικοί γονείς του Ματ και η φοβισμένη μητέρα του Σκότι, δε συμφωνούν και τρέχουν στο κατόπι τους.

Ταινία που θα μπορούσε να είναι ένα αβάστακτο μελό, με πολύ δράμα και κλάμα. Τέτοιο που θα επικεντρωνόταν στη δύσκολη ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες και στο πόσο άσχημη μπορεί να είναι η ζωή γι’ αυτούς.

Ευτυχώς όμως ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται αρκετά οξυδερκής. Έτσι, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτε, και αναδεικνύοντας τις δυσκολίες και τα προβλήματα, παρουσιάζει τους ήρωές του όπως ακριβώς είναι. Δηλαδή κανονικοί άνθρωποι όπως όλοι μας και απλώς διαφορετικοί, πάλι όπως όλοι μας. Έτσι ο Σκότι είναι κακότροπος, ο Μο γκρινιάρης, ο Ματ περίεργος, η Σαμ επιθετική. Την ίδια ώρα όμως είναι και τρυφεροί, φιλικοί, αστείοι, αγαπησιάρηδες.

Τώρα για να επιτευχθεί όλο αυτό, για να υπάρξει δηλαδή ισορροπία, χρειάζεται η σκηνοθετική μαεστρία. Ο τρόπος δηλαδή που η ταινία θα διατηρήσει το ενδιαφέρον της, που θα προσφέρει ψυχαγωγία, που θα συγκινήσει και θα κάνει τους θεατές να γελάσουν. Που θα δώσει εν τέλει μια νότα αισιοδοξίας όσο κι αν υπάρχει στ φινάλε και το δραματικό στοιχείο.

Έχουμε λοιπόν ένα ρόουντ μούβι που θα μας διασκεδάσει μια ταινία η οποία μας κλείνει το μάτι και μας σιγοψιθυρίζει στο αυτί πως το σεξ είναι όντως κινητήρια δύναμη! Επ’ αυτού ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Σαν κοινωνία τείνουμε να αποσεξουαλικοποιούμε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες και αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να σεξουαλικοποιήσουμε μια αντίστοιχη ομάδα».

Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Asta Philpot και αποτελεί remake της βραβευμένης βέλγικης ταινίας «Hasta la vista», που το 2011 κέρδισε το Βραβείο Κοινού της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Η πρώτη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου το σενάριο του ήταν περίπου στις 11 το βράδυ, ομολογουμένως μια ώρα πολύ αργά για μένα και το τελείωσα μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Πιστέψτε με, το διάβασα σε χρόνο που ήταν πολύ λίγος για μένα. Και εκεί κατάλαβα πως αν γινόταν ταινία, θα ήταν τόσο καλή, όσο το σενάριο, που μόλις είχα διαβάσει.

Αυτή η υπόγεια χαρά που διαπερνούσε την ιστορία και το πάθος που κρυβόταν σε κάθε σελίδα, ίσως να είναι και εκείνα τα στοιχεία που έκαναν την ταινία να φαίνεται εύκολη, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου. Είχε μια φιλοδοξία «στριμωγμένη» κάπου ανάμεσα στο κωμικό στοιχείο που δημιουργεί το μεταξύ τους bonding και στην περιπέτεια ενός τέτοιου ταξιδιού. Όλοι μας έχουμε δει και αγαπήσει ταινίες με road trips, πολλές από αυτές με άνδρες ήρωες που απλά θέλουν να «γίνουν λιώμα». Και κάπου εκεί κατάλαβα, ότι συνδέοντας αυτά τα στοιχεία, στο «Έλα Όπως Είσαι», θα γινόταν κάτι τελείως διαφορετικό, θα έφτανε την εμπειρία (τους) σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Είναι ένα ταξίδι για ανθρώπους που βρίσκονται στο περιθώριο, αλλά δείχνουν να περνούν καλά εκεί. Προσωπικά, μπόρεσα να μπω κι εγώ σε αυτή τη παρέα, λίγο πολύ όλοι μας νομίζω.

Σαν κοινωνία τείνουμε να αποσεξουαλικοποιούμε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες και αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να σεξουαλικοποιήσουμε μια αντίστοιχη ομάδα. Όλοι έχουμε στη ζωή μας εμπόδια, ομοίως και ο Scotty, ο Matt και ο Mo, αλλά οι όποιες αναπηρίες τους δεν αποτελούν εμπόδιο να εξερευνήσουν τη ζωή. Και κάπως έτσι, αυτή η εξερεύνηση ήταν που με ώθησε να κάνω την ταινία. Γιατί αυτό το ταξίδι διαθέτει αγώνα και πίστη. Είναι μια ανθρώπινη εμπειρία, η οποία δεν παύει να είναι ξεκαρδιστική.

Σε πρώτο πλάνο, σεβάστηκα ως σκηνοθέτης το πνεύμα της ιστορίας και τους χαρακτήρες. Ήταν για μένα ζωτικό το να έχουμε την κατεύθυνση της κοινότητας των ατόμων με αναπηρίες και την είχαμε απλόχερα. Ήθελα όλο αυτό, όπως θα το κάναμε, να μοιάζει και να είναι αληθινό, σαν τους χαρακτήρες και τα συναισθήματά τους».

 

 

ΤΟ ΚΛΑΜΠ ΤΩΝ ΧΩΡΙΣΜΕΝΩΝ

DIVORCE CLUB

Σκηνοθεσία: Μικαέλ Γιουν 
Πρωταγωνιστούν: Αρνό Ντικρέ, Φρανσουά-Ξαβιέ Ντεμεζόν, Οντρέι Φλερό, Καρολίν Ανγκλάντ, Μικαέλ Γιουν 

 

‘Όταν ο Μπεν θα χωρίσει θα μείνει εντελώς μόνος καθώς όλοι του σχεδόν οι φίλοι παίρνουν το μέρος της συζύγου του. Όλα θα αλλάξουν όταν θα συναντήσει τον παλιό του φίλο Πάτρικ, επίσης διαζευγμένο, ο οποίος θα του προτείνει να μετακομίσει στην πολυτελή μονοκατοικία του. Σύντομα η παρέα θα μεγαλώσει και με άλλους χωρισμένους και το σπίτι θα μετατραπεί σε κλαμπ όπου όλοι θα νιώθουν καλά. Έχοντας ως μότο τη φράση «η κύρια αιτία για το διαζύγιο είναι ο γάμος», έχουν μόνον έναν κανόνα: όχι ζευγάρια. Όταν όμως ο Μπεν θα συναντήσει τη Μαριόν αρχίζει να κλονίζεται.

 

ΕΝΑ ΝΤΙΒΑΝΙ ΣΤΗΝ ΤΥΝΗΣΙΑ

UN DIVAN A TUNIS

Σκηνοθεσία: Μανέλ Λαμπιντί 
Πρωταγωνιστούν: Γκολσιφτέ Φαραχανί, Ματζίντ Μασούρα, Άισα Μπεν Μιλεντ, Φεριέλ Καμαρί, Χισέμ Γιακουμπί 

Η Σέλμα σπούδασε ψυχαναλύτρια στο Παρίσι και θέλοντας να κάνει καριέρα αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα της, την Τυνησία, και να ανοίξει το δικό της ιατρείο. Εκεί όμως θα βρει μια διαφορετική κατάσταση.

Με πρωταγωνίστρια τη διάσημη ιρανή ηθοποιό Γκολσιφτέ Φαραχανί, η σκηνοθέτιδα και συγγραφέας, Μανέλ Λαμπιντί, κάνει το ντεμπούτο της στο σινεμά με μια έξυπνη σάτιρα με θέμα τις παγιωμένες κοινωνικοπολιτικές παραδόσεις στην βορειοαφρικανική χώρα.

 

ΟΔΟΣ ΜΑΛΑΣΑΝΙΑ 32

MALASANA 32

Σκηνοθεσία: Αλμπέρτ Πίντο 
Πρωταγωνιστούν: Μπεγκόνα Βάργκας, Ιβάν Μάρκος, Μπέα Σεγκούρα

 

Το 1976, η οικογένεια Ολμέδο εγκαταλείπει το χωριό της και αγοράζει ένα σπίτι στη Μαδρίτη, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Όμως το διαμέρισμα της οδού Μαλασάνια 32 δεν αποδεικνύεται ιδιαίτερα φιλόξενο. Κι αυτό επειδή σύντομα οι Ολμέδο θα διαπιστώσουν πως στο διαμέρισμα δεν είναι μόνοι. Μαζί τους ζει μια απειλή και θα αναγκασθούν να πολεμήσουν για να σώσουν τις ζωές τους.

Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Η ταινία είναι μια ταινία τρόμου που περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια που θέλει να χτίσει τη ζωή της, στην μετά-φρανκική Μαδρίτη του 1976, στο επίκεντρο, δηλαδή, της μετάβασης στη δημοκρατία. Είναι αυτή η ελπίδα που θα ματαιωθεί, όταν θα ανακαλύψουν ότι αυτό το όνειρο θα τους παγιδεύσει και θα τους αποξενώσει από όλους και όλα. Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι ο τρόμος έρχεται από την καθημερινότητα, από την Ισπανική πραγματικότητα: νοιώθεις πως κατά τη διάρκεια της ημέρας σου, το οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε κάτι επικίνδυνο και διαβολικό. Γι αυτό και χρησιμοποίησα εμβληματικά Ισπανικά στοιχεία να γίνουν πηγή τρόμου.

Στην ταινία ήθελα να προσεγγίσω τον τρόμο από μια απλή και φυσική σκοπιά, χωρίς να αποκαλύπτω, και υποδηλώνοντας παρά δείχνοντας. Απέφυγα το γρήγορο μοντάζ, ώστε να μην εξαπατήσω τον θεατή και να τον αφήσω να νιώσει και να μυρίσει τον τρόμο, όπως το ζουν οι πρωταγωνιστές. Έναν τρόμο που προκύπτει από το απρόσμενο, που φανερώνεται ακόμα και μέσα στο φως της μέρας, έτσι ώστε να μην νιώθει κανείς, πουθενά ασφαλής.

Είναι ίσως ένα σπάνιο παράδειγμα μέσα στο σινεμά του Ισπανικού τρόμου, αφού παρακολουθεί τις ζωές αυτών των φτωχών ανθρώπων που τα έδωσαν όλα για ένα μέλλον που τώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Μια ταινία για τον φόβο, την ένταση και τον τρόμο, αλλά και για τα συναισθήματα και τα ματαιωμένα όνειρα: ένα ιδιαίτερο υβρίδιο που αξίζει την εμπειρία της μεγάλης οθόνης».

 

 

 

Ο ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ

UN FLIC

Σκηνοθεσία: Ζαν Πιέρ Μέλβιλ

Πρωταγωνιστούν: Αλέν Ντελόν, Ρίτσαρντ Κρένα, Κατρίν Ντενέβ

 

Μια συμμορία μετά από μια επιτυχημένη ληστεία ετοιμάζει μια νέα ληστεία σε τρένο. Αρχηγός της είναι ένας ευγενής και κομψός ιδιοκτήτης μπαρ. Μόνο που το μπαρ το χρησιμοποιεί ως βιτρίνα για τις πραγματικές επαγγελματικές δραστηριότητες! Επίσης είναι παντρεμένος με μια όμορφη γυναίκα, η οποία όμως συνδέεται ερωτικά με έναν αστυνομικό, ο οποίος αναλαμβάνει να κυνηγήσει τον ληστή σύζυγο της.

Η τελευταία ταινία του Μέλβιλ, γυρισμένη το 1972, συμπυκνώνει όλη την προβληματική του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη.

 

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ

LE CHARME DISCRET DE LA BOURGEOISIE

Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιουέλ

Πρωταγωνιστούν: Φερνάντο Ρέι, Στεφάν Οντράν, Ντελφίν Σερίγκ, Ζαν Πιέρ Κασέλ, Μπιλ Οζιέ, Ζιλιέν Μπερτό, Μιλένα Βούκοτιτς 

 

Ένα πολυτελές δείπνο που ποτέ δεν ολοκληρώνεται! Αυτό συμβαίνει στην αριστουργηματική αυτή ταινία του μεγάλου Λουίς Μπουνιούελ, που γυρίστηκε το 1972. Έξι μεγαλοαστοί, σε ένα πολυτελές σπίτι στα πλούσια προάστια του Παρισιού προσπαθούν να φάνε αλλά κάτι συμβαίνει και δεν τα καταφέρνουν. Μια σειρά από κωμικοτραγικά γεγονότα παρεμβαίνουν και τους εμποδίζουν. Τελικά φτάνουν σε ένα εστιατόριο τη μέρα που ο ιδιοκτήτης του έχει πεθάνει κι όταν κάθονται αποκαλύπτεται πως βρίσκονται στη σκηνή ενός θεάτρου. Βρίσκονται σε ένα καφέ που δεν έχει τίποτε παρά μόνον νερό. Μια συμμορία τους πυροβολεί. Πολλά περίεργα συμβάντα και οι αστοί μένουν κυριολεκτικά με τη μπουκιά στο στόμα, ανικανοποίητοι. Ο Μπουνιουέλ χλευάζει για μια ακόμη φορά τον εγωισμό και τη αδηφαγία της αστικής τάξης με τη δική του ιδιότυπη, αναρχική ματιά.

 

ΑΛΓΕΡΙ

ALGIERS

Σκηνοθεσία: Τζον Κρόμγουελ  
Πρωταγωνιστούν: Σαρλ Μπουαγιέ, Χέντι Λαμάρ, Σίγκριντ Γκούρι, Άλαν Χέιλ, Τζόζεφ Κάλεϊα  

 

Ο ληστής Πεπέ λε Μόκο δρα στο Αλγέρι και κρύβεται στους λαβύρινθους της Κάσμπα. Ο επιθεωρητής Ζανφιέρ και ο επιθεωρητής Σλιμάν είναι αποφασισμένοι να τον συλλάβουν. Ο Πεπέ γνωρίζεται με την όμορφη γαλλίδα Γκαμπί, την ερωτεύεται και σκέφτεται να την ακολουθήσει στο Παρίσι. Εκείνη όμως τον προδίδει στην αστυνομία.

Η ταινία, η οποία γυρίστηκε το 1938, είναι ριμέικ γαλλικής ταινίας, του Ζιλιέν Ντουβιβιέ, που γυρίστηκε ένα χρόνο πριν, με τον τίτλο «Πέπε λε Μόκο» και πρωταγωνιστή τον Ζαν Γκαμπέν. Στο ριμέικ χρησιμοποιήθηκαν πολλές σκηνές της γαλλικής ταινίας, ιδίως αυτές που περιέχουν αυθεντικές απόψεις της Κάσμπα του Αλγερίου.