Διαβάσαμε λόγια του, θυμηθήκαμε στιγμές, επιχειρήσαμε να μαντέψουμε τι έκρυβε αυτό το τόσο ελεύθερο πνεύμα. Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θάνος Σαρρής και ο Λεωνίδας Οικονομάκης από τους Social Waste, μίλησαν στον 105.5 στο Κόκκινο σε μια ιδιαίτερη εκπομπή - αφιέρωμα στον Χρίστο Χαραλαμπόπουλο. Περιέγραψαν πως διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους, εξήγησαν γιατί η γραφή του τους θυμίζει τον Εντουάρντο Γκαλεάνο και αποκάλυψαν κάτι που σκάρωναν και έμεινε στη μέση. 

Θάνος Σαρρής: «Αν δεν συνεχίζεις να γράφεις θα σε κρεμάσω από τα δοκάρια του Μπομπονέρα»

«Ηρθαμε περισσότερο κοντά λόγω του βιβλίου ‘Η μπάλα στην Κερκίδα’. Η αλήθεια είναι ότι με ώθησε να το κάνω βιβλίο, ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που είχα ζητήσει να ρίξει μια ματιά, να μου πει τη γνώμη του. Ο Χρίστος πάντα στήριζε αυτά τα εγχειρήματα, η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή για όλους και αντιμετώπιζε τους ανθρώπους με αλληλεγγύη», θα πει ο Θάνος Σαρρής και θα συμπληρώσει: «Έδειξε έναν απίστευτο σεβασμό στην αθλητική δημοσιογραφία, πέρασε τα μηνύματα που περνάει το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Το σημαντικότερο για τον Χρίστο ήταν το ήθος του και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα, ο ενθουσιασμός του.

Δεν έχασε ποτέ αυτή τη φλόγα μέσα του. Οι κουβέντες μαζί του ήταν σαν διαλέξεις. Αρκούσε ένας καφές μαζί του για να σου αλλάξει την σκέψη. Δεν το ξανασυναντήσει σε άλλον άνθρωπο. Είχε έναν τρομερό τρόπο να σε προτρέπει να κάνεις πράγματα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μου είχε πει όταν είχε βγει το πρώτο βιβλίο που εγώ ήμουν πτώμα, μου είχε πει ‘αν δεν συνεχίζεις να γράφεις θα σε κρεμάσω από τα δοκάρια του Μπομπονέρα’. 

Λεωνίδας Οικονομάκης: «Το τραγούδι ‘Οι Πόλεις’ θα είναι πάντα του Χρίστου»

«Καλησπέρα σε όλους εκτός των καθαρμάτων. Είναι δικό του όλο αυτό, ήταν ένας άνθρωπος πολύ ιδιαίτερα όμορφος που είχε την ικανότητα να πλάθει μυθολογίες και συμβολισμούς, το ‘δυτικά του Πέκος’ ας πούμε ήταν ένας συμβολισμός και ήταν έξυπνος άνθρωπος, ήξερε τι έλεγε, δεν τα έλεγε τυχαία, οπότε όλα αυτά θα μείνουν και θυμίζουν τον Χρίστο. Για την αρχή της σχέσης μας ευθύνεται ο Θάνος. Τον ήξερα τον Χρίστο, τον παρακολουθούσα στις εκπομπές του.

Κάποια στιγμή με πήρε ο Θάνος και μου είπε ‘κάποια στιγμή που θα ξαναβρεθείς στην Αθήνα είναι κάποιος που θέλει να σε γνωρίσει και θέλω να πάμε, δεν ήξερε βέβαια ότι εγώ ήθελα να τον γνωρίσω περισσότερο. Βρεθήκαμε κάποιες φορές, ήπιαμε τα ιρλανδέζικα τα malt που έπινε ο Χρίστος, τα λέγαμε και από το διαδίκτυο όταν ήμουν στη λατινική Αμερική, μου δωσε και κάποια βιβλία να διαβάζω στα ταξίδια. Εγραφε και στίχους ο Χρίστος εκτός από ερευνητής, δημοσιογράφος, μεταφραστής ήταν και στιχουργός. Είχα ζητήσει να τους δω και επειδή εμείς γράφουμε αλλιώτικα κάποια στιγμή μας έλειπε ένα κουπλέ για το τραγούδι «Πόλεις» του ζήτησα να γράψει. Ετσι προέκυψε το τραγούδι, έτσι προέκυψε και η σχέση και όπως έγραψε και ο Θάνος, σχεδιάζαμε στην παρουσίαση του δίσκου να είναι και ο Χρίστος να ακούσει και τον κόσμο να το τραγουδάει αλλά δεν έγινε…

Θυμίζει πολύ την γραφή του Γκαλεάνο ο Χρίστος, αγαπούσε πολύ τα αστυνομικά μυθιστορήματα, τα νουάρ, έγραφε ένα που είχε σχέση με το ποδόσφαιρο, ελπίζω να το ολοκλήρωσε. Είχε μια ματιά διαφορετική, ήταν από τους ανθρώπους σημεία αναφοράς και για τους φίλους του αλλά και για το συνάφι του, δεν ήταν ο Χρίστος από τους ανθρώπους που θα έκανε χάρες στο πολιτικό και οικονομικό στάτους κβο με αντάλλαγμα θέσεις σε ψηφοδέλτια επικρατείας. Επίσης, έκανε έρευνα σε ότι έλεγε και ότι έγραφε και μάλιστα είχε γραφτεί ω2 φοιτητής στο ΜΙΘΕ γιατί όπως μου έλεγε ήθελε να μάθει να κάνει σωστά την έρευνα, παρότι ήταν σε καροτσάκι. Είχε την αγάπη για την κοινωνική διάσταση του ποδοσφαίρου και έναν ποιητικό λόγο αλλά και έναν τρόπο λαϊκό που μπορούσε να γίνει κατανοητός σε όλους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο από όλα στον Χρίστο ήταν η δίψα του για ζωή.

Ασχολούνταν με τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, δυσκολευόταν και ο ίδιος να διαβάσει βιβλία που τόσο αγαπούσε, δεν μπορούσε να γυρίσει τις σελίδες, έψαχνε τρόπους να το λύσει αυτό όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους ανθρώπους. Ηταν ένας άνθρωπος ζωντανός, ζούσε τη ζωή. Μου θυμίζει και λίγο τον Αλκη Αλκαιο σ αυτό, έβγαινε από το σπίτι μέσα από τα γραπτά, τις εκπομπές, τους στίχους του και όλους ο κόσμος έμπαινε στο σπίτι μέσα από τα βιβλία, τους φίλους του και τον τρόπο ζωής που είχε χτίσει».