Η μουσική δεν σταμάτησε σε πολέμους και καταστροφές, αλλά οι μουσικοί υποφέρουν, πρέπει να οργανωθούμε, να αρθρώσουμε λόγο πολιτικό, όχι κομματικό, να ενωθούμε, να βρούμε λύσεις χωρίς κομματικά πρωτόκολλα, με αλληλεγγύη. Με αφορμή τις επιθέσεις που δέχθηκε μετά το εγχείρημα με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και το estage, ο τραγουδιστής Δημήτρης Μυστακίδης μιλάει για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν μέσα στην πανδημία οι καλλιτέχνες, Στο Κόκκινο και τον Νίκο Ξυδάκη.

Όταν βγάζεις ανθρώπους από το «βολικό», αντιδρούν. Τους ενδιαφέρει η πεπατημένη τους να είναι εύκολη, ό,τι δεν χαλάει την ησυχία είναι καλό, ό,τι την ταράζει είναι κακό. Αλλά αυτό που έχει σημασία, είναι ότι τους ταράζεις την ησυχία... Ο Θανάσης προσπάθησε ένα πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει, βοηθώντας μία ομάδα νέων παιδιών, την Ουτοπία, που «έστησαν» το estage, είπε ο κ. Μυστακίδης. Το Σάββατο, ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε στραβά. Πολύς κόσμος «έκραζε» τον Θανάση, έγινε και αυτό με εμένα, είπα «τουλάχιστον να βγω να πω την άποψή μου». Βγήκα να υπερασπιστώ αυτό που έκανα εγώ, που το πιστεύω. Γιατί το πρόβλημα ήταν ένα plug-in στην κονσόλα, μία στο εκατομμύριο.

Εγώ, συνέχισε, οτιδήποτε κάνω κι οτιδήποτε παίζω, είναι η αλήθεια μου, καλή ή κακή. Δεν μπορώ ούτε να την κρύψω ούτε να παραστήσω κάτι που δεν είναι. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι είχα την υποχρέωση να κάνω την ανακοίνωση. Η σκηνή, καλώς ή κακώς, σου δίνει μία δύναμη και μία ευθύνη. Μπορεί να την χρησιμοποιήσεις με καλό ή κακό τρόπο. Όπως θα έπαιρνα όλους τους φίλους μου να πω «όλοι να είμαστε εκεί», αυτό θεώρησα ότι μπορώ να κάνω και για την συναυλία. Καυτηρίασε μάλιστα την politically correct προσέγγιση, ότι η συναυλία είναι για να πάνε να διασκεδάσουν, να μην ακούσουν τίποτε άλλο.

Στα 35 χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά -και είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, είπε ο κ. Μυστακίδης, ειναι η πρώτη φορά που βλέπω συναδέλφους τόσο απελπισμένους. Οι συνθήκες όπως είναι τώρα δεν επιτρέπουν να δουλέψουν οι χώροι. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες αγγίζουμε τα όρια του παραλογισμού. Οι χώροι των συναυλιών είναι από τους ελάχιστους που τηρούνται στο έπακρο όλα τα μέτρα και όμως εκεί υπάρχει πολύ έντονη αστυνόμευση. Στην Καβάλα π.χ., οι άνθρωποι κάθονταν ανά δύο σε δύο μέτρα απόσταση από τον άλλον. Και υπήρχαν σε όλη την διάρκεια της συναυλίας λιμενικοί που έλεγχαν μην βγάλει κανείς την μάσκα. Και δέκα μέτρα παραέξω, στο πάρκο, γινόταν χαμός και όλα ήταν κανονικά, σαν να μην τρέχει τίποτα. Στην αρχή, το καταλαβαίνω. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθαμε αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο. Αλλά τώρα, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Πέρασαν επτά μήνες, έπρεπε όλα αυτά να έχουν κανονιστεί.

Η μουσική δεν έχει ανάγκη κανέναν, δεν πρόκειται να σταματήσει, όπως είπε χαρακτηριστικά. Εδώ δεν σταμάτσε σε πολέμους και καταστροφές. Η μουσική, με Η. Αλλά οι μουσικοί υποφέρουν. Πρέπει κατ΄αρχήν να οργανωθούμε, να αρθρώσουμε λόγο πολιτικό, όχι κομματικό. Πρέπει να ενωθούμε, να βάλουμε κάτω τα μυαλά μας, να βρούμε λύσεις χωρίς κομματικά πρωτόκολλα. Και κατ` αρχήν, αυτό που χρειάζεται είναι αλληλεγγύη, χωρίς αυτή δεν κάνουμε τίποτα. Καλό είναι όσοι μουσικοί, όσα «ονόματα» είναι σε πολύ καλή θέση και έχουν πρόσβαση στο κοινό, να σκεφτούν λίγο διαφορετικά στις εποχές που ζούμε.