Στις 13 Ιουνίου του 1971, στο προάστιο του Παρισιού Επινέ-Σιρ-Σεν, εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ανασυγκροτημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας ο Φρανσουά Μιττεράν. Ο Μιττεράν θα παραμείνει σε αυτή τη θέση για 10 χρόνια, πριν εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας, θέση την οποία θα διατηρήσει για άλλα 14. Κατά τη διάρκεια αυτών των δυόμισι δεκαετιών θα συνεισφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό, για καλό ή για κακό, στην αλλαγή όλου το πολιτικού τοπίου της Ευρώπης.

Στις 13 Ιουνίου του 1971, στο προάστιο του Παρισιού Επινέ-Σιρ-Σεν, εκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ανασυγκροτημένου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας ο Φρανσουά Μιττεράν. Ο Μιττεράν θα παραμείνει σε αυτή τη θέση για 10 χρόνια, πριν εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας, θέση την οποία θα διατηρήσει για άλλα 14. Κατά τη διάρκεια αυτών των δυόμισι δεκαετιών θα συνεισφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό, για καλό ή για κακό, στην αλλαγή όλου το πολιτικού τοπίου της Ευρώπης. Θα αναμορφώσει την σοοσιαλιστική αριστερά, εισάγοντας τη λογική της συνεργασίας και της σταδιακής ενσωμάτωσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Θα ηγηθεί της σοσιαλιστικής ηγεμονίας σε όλη τη νότια Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας στις δεκαετία του 1980 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Θα γίνει ο πρωτομάστορας του σοσιαλφιλελευθερισμού και της στροφής των σοσιαλδημοκρατών προς τη λεγόμενη «ρεαλιστική γραμμή». Και θα συγκροτήσει τον περιβόητο γαλλο-γερμανικό άξονα, μαζί με τον ιδεολογικό του αντίπαλο Χέλμουτ Κολ, ο οποίος θα είναι υπεύθυνος για την αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως θα διαμορφωθεί το 1993 με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Ίσως όμως, πάνω από όλα, θα εισάγει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τον μακιαβελισμό στην μεταπολεμική αριστερά.

Το 1971 το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης. Στις προεδρικές εκλογές του 1969 έχει πάρει ποσοστό 5%, μετά την αποτυχία του να πείσει την υπόλοιπη αριστερά να κατέλθει με κοινό υποψήφιο προερχόμενο από τους κόλπους του. Το συνέδριο του Επινέ έχει το χαρακτήρα επανίδρυσης. Ο Φρανσουά Μιττεράν παρακολουθεί σχεδόν αμέτοχος τον καβγά της αριστερής με τη δεξιά τάση και στο κρίσιμο σημείο συνάπτει συμμαχία με την πρώτη και εκλέγεται στην ηγεσία του κόμματος, αν και η τάση του διαθέτει μόλις 15% στο συνέδριο. Στον νικητήριο λόγο του θα πει: «Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι είναι αναγκαία η ρήξη με τον καπιταλισμό και το καθεστώς του δε μπορεί να είναι μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος».

Από τη θέση του ηγέτη των Σοσιαλιστών, ο Μιττεράν προωθεί την πολιτική του «ενιαίου προγράμματος» με τους Κομμουνιστές, οι οποίοι προσεγγίζουν τότε τον ευρωκομμουνισμό και βλέπουν θετικά την κίνηση. Το πρόγραμμα προβλέπει ευρείες εθνικοποιήσεις στην οικονομία, εκδημοκρατισμό των θεσμών και διεθνή πολιτική που να αποσκοπεί στην ειρήνη. Με αυτό το πρόγραμμα ο Μιττεράν είναι ο κοινός υποψήφιος όλης της αριστεράς στις εκλογές του 1974, όπου συγκεντρώνει ποσοστό 49,3% στον β’ γύρο και χάνει οριακά από τον ΒαλερίΖισκάρ Ντ’ Εστέν.

Η συμφωνία σοσιαλιστών – κομμουνιστών κρατάει μέχρι το 1980, όταν ο κομμουνιστής ηγέτης Ζορζ Μαρσέ συνειδητοποιεί ότι αυτή αποτελεί το όχημα των σοσιαλιστών για να ανακτήσουν την πρωτοκαθεδρία στην αριστερά. Είναι όμως αργά. Στις προεδρικές εκλογές του 1981 ο Μιττεράν περνά κατά 10 μονάδες τον κομμουνιστή υποψήφιο και στον δεύτερο γύρο εκλέγεται πρόεδρος, με ένα πρόγραμμα αρκετά δεξιότερο εκείνου του 1974.

Η εκλογή του Μιττεράν λειτουργεί ως ένα ντόμινο για την Ευρώπη. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου στην Ελλάδα, ο Φελίπε Γκονζάλες στην Ισπανία και ο Μάριος Σοάρες στην Πορτογαλία θα κερδίσουν για πρώτη φορά μεταπολεμικά εκλογές για λογαριασμό των Σοσιαλιστών και θα δημιουργήσουν ένα ισχυρότατο μπλοκ στο εσωτερικό της τότε ΕΟΚ, σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία θα σταματήσουν να αντιπολιτεύονται. Σε όλες αυτές τις χώρες, η νίκη των Σοσιαλιστών πέρασε μέσα από την ενσωμάτωση και τη συρρίκνωση της κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία μέσα σε δύο χρόνια θα χάσει τη δυναμική που έχτιζε στην Ευρώπη από τη δεκαετία του ’30 και μετά και δεν θα την ανακτήσει ποτέ.

Ο Μιττεράν θα ακολουθήσει αρχικά μια πολιτική δειλών εθνικοποιήσεων, την οποία θα αντικαταστήσει με μια πολιτική ιδιωτικοποιήσεων δύο χρόνια μετά. Σε μια συνένετυξή του, η οποία δημοσιοποιήθηκε μετά τον θάνατό του, θα αποκαλύψει ότι η αποτυχία των εθνικοποιήσεων ήταν εξαρχής το σχέδιό του προκειμένου να απαλλαχθεί από την πίεση του ΚΚ και κυρίως του πανίσχυρου συνδικάτου του, της  CGT. Με τους συνεχείς ελιγμούς του θα κατορθώσει να κυριαρχήσει στη γαλλική πολιτική σκηνή μέχρι τον θάνατό του, το 1996. Ένας από αυτούς αφορά τη διακριτική διευκόλυνση του φασιστικού Εθνικού Μετώπου να εισέλθει στην κεντρική πολιτική σκηνή προκειμένου να αφαιρέσει ψήφους από τη δεξιά. Μετά το 1988 ο Μιττεράν προσχωρεί ανοιχτά στον σοσιαλ-φιλελυθερισμό και το 1992 παρουσιάζει μαζί με τον Χέλμουτ Κολ μια Ευρώπη βασισμένη στη συνθήκη του Μάαστριχτ, που δεν έχει σταματήσει από τότε να ενισχύει τη φτώχεια, τον αποκλεισμό, τον ρατσισμό και την ακροδεξιά.

Ο θάνατός του βρήκε την αριστερά στη Γαλλία διασπασμένη, συρρικνωμένη και κυρίως καταγεγραμμένη στην κοινωνική συνείδηση ως μία συστημική δύναμη. Οι ιδέες της αυτοδιαχείρισης και του επαναστατικού συνδικαλισμού που αποτέλεσαν κληροδότημα του Μάη του ΄68 στη γαλλική αριστερά, συνεθλίβησαν κατά τα χρόνια του μιτερανισμού. Στις τελευταίες εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας επέστρεψε στα ποσοστά που το παρέλαβε ο Μιττεράν: στο 5%. Η γαλλική αριστερά αναπνέει μόνο από τα συνδικάτα και ίσως σκέπτεται ότι ο μακιαβελισμός καταλήγει πάντα να ευνοεί τη δεξιά.