Στις 15 Ιουλίου του 1904 πεθαίνει ένας από τους σπουδαιότερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες της θεατρικής δραματουργίας , ο Άντον Τσέχωφ. Τα θεατρικά του έργα θεωρούνται και παραμένουν διαχρονικά μέχρι σήμερα και γνωρίζουν διαρκώς καινούριες αναγνώσεις στις παραστάσεις που ανεβαίνουν σε όλον τον κόσμο.

Στις 15 Ιουλίου του 1904 πεθαίνει ένας από τους σπουδαιότερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας και μια από τις πιο σημαντικές φιγούρες της θεατρικής δραματουργίας , ο Άντον Τσέχωφ. Τα θεατρικά του έργα  θεωρούνται και  παραμένουν διαχρονικά μέχρι σήμερα και γνωρίζουν διαρκώς καινούριες αναγνώσεις στις παραστάσεις που ανεβαίνουν σε όλον τον κόσμο.

Γόνος πολυμελούς οικογένειας με τον παππού του δουλοπάροικο που εξαγόρασε την ελευθερία του, ο Τσέχοφ μεγάλωσε σε ένα αυστηρό και βαθιά θρησκευόμενο οικογενειακό περιβάλλον. Ο πατέρας του, άνθρωπος αυταρχικός και τυρρανικός που ενέπνευσε διάφορους ήρωες μετέπειτα στα έργα του, πτώχευσε και μετακόμισαν στη Μόσχα και ο Άντον με τα αδέρφια του αναγκάστηκαν να δουλεύουν από πολύ νωρίς για θρέψουν την οικογένεια τους. Ο ίδιος σπουδάζει Ιατρική  στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας και μετά την αποφοίτηση του το 1884 ανοίγει ιατρείο, ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη συγγραφική δραστηριότητα.

Το επάγγελμα του γιατρού του αποφέρει πενιχρά εισοδήματα γιατί αρνούνταν να πάρει χρήματα από τους φτωχούς ασθενείς του. Το 1890 ταξιδεύει στο νησί Σαχαλίνη, βόρεια της Ιαπωνίας, νησί-κάτεργο της τσαρικής Ρωσίας και παραμένει δύο χρόνια. Επιστρέφοντας εκδίδει την έρευνά του για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής των κρατουμένων, έρευνα ριζοσπαστική για την εποχή της, εργάζεται εντατικά για την καταπολέμηση της χολέρας ενώ εγκαθίσταται για ένα διάστημα στο Μελίχοβο της Ουκρανίας όπου ως γιατρός εξυπηρετεί 26 χωριά και 7 εργοστάσια. Είναι η εποχή που προσβάλλεται από φυματίωση η οποία θα ταλαιπωρήσει την υγεία του μέχρι το τέλος της ζωής του και θα είναι ο λόγος για τον οποίο θα ταξιδεύει συχνά στην Ευρώπη και σε μέρη με εύκρατο κλίμα. Η φτώχεια και η άθλια συνθήκη ζωής των περισσότερων ασθενών του τον ωθούν στο να κάνει εράνους και να μαζεύει δωρεές για να χτιστούν σχολεία και νοσοκομεία.

Ο Τσέχωφ παρά τις εξαντλητικές ώρες δουλειάς, γράφει με πυρετώδεις ρυθμούς διηγήματα και θεατρικά έργα που ανεβαίνουν σε παραστάσεις στη ρωσική επαρχία. Το Κύκνειο Άσμα, ο Ιβανώφ, ο Γλάρος, ο Θείος Βάνιας ανεβαίνουν σε διάφορα θέατρα, όχι πάντα με επιτυχία. Η συνεργασία του όμως με τον Στανισλάφκι και το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και η  πρωτοποριακή τους απόδοση απογειώνουν τα έργα του και επηρεάζουν καθοριστικά τη δραματουργία του.

Ο Τσέχωφ επηρεασμένος από τις προσωπικές του εμπειρίες στα έργα του παρουσίασε την ακινησία της ρωσικής επαρχίας, τη φθορά μιας στάσιμης καθημερινότητας, τις αδυναμίες της αναδυόμενης αστικής ρωσικής τάξης. Συνήθως, δεν υπάρχει τίποτα να συμβαίνει σε επίπεδο δράσης, αφού τοποθετεί τους ήρωές του σε κάποιο σπίτι στην εξοχή απλά να συνομιλούν.

Τη συνθήκη της ακινησίας ωστόσο, ο Τσέχωφ τη χρησιμοποιεί για να διεισδύσει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, την σκέψη, τα συναισθήματα, τις προσωπικές σχέσεις. Όνειρα που δεν εκπληρώνονται, έρωτες που παραμένουν λειψοί, μεγάλες διαψεύσεις, συμβιβασμοί χαρακτηρίζουν τους ήρωές του που φαίνονται αδύναμοι να αλλάξουν τις ζωές τους, να κάνουν ριζικές τομές ή να πάρουν ρίσκα σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.

Τραγικός μαζί και χιουμοριστικός, , ο Τσέχωφ φανερώνει τη σήψη της αστικής τάξης, την ανθρώπινη τραγωδία της ζωής των μουζίκων, σε μια συνθήκη που ενώ η δουλεία έχει καταργηθεί, οι άνθρωποι εξακολουθούνε να ζούνε σαν σκλάβοι.  Πάνω στο έργο του θα αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι τη περίφημη «μέθοδο Στανισλάφσκι», η οποία θα καθορίσει στο εξής της δραματική τέχνη και οι δύο άνδρες θα συνεργαστούν, παρά τις διαφωνίες τους.

Πεσιμιστής και σαρκαστικός με τη ζωή, ιδιότητες που ανέπτυξε στη ζωή του καθώς εργαζόταν ως γιατρός στη ρωσική επαρχία, συχνά με ανθρώπους που είχαν προσβληθεί από χολέρα, ο Τσέχοφ αφοσιώθηκε στην περιγραφή της μοναξιάς και τον τρόπο που αυτή εργάζεται μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Μοναχικός και ο ίδιος άλλωστε, αναφερόταν ίσως με έναν τρόπο στον εαυτό του όταν έγραφε ότι «οι άνθρωποι που ζουν μοναχική ζωή, έχουν πάντα κάτι στο μυαλό τους για το οποίο ανυπομονούν να μιλήσουν».

Ταλαιπωρημένος από την φυματίωση και τις αρρώστιες, ο Τσέχοφ πέθανε σε ηλικία μόλις 44 ετών, προλαβαίνοντας στο ενδιάμεσο να μιλήσει για πράγματα που σημάδεψαν το θέατρο και τη λογοτεχνία όσο ελάχιστοι άνθρωποι στην παγκόσμια ιστορία.