Στις 18 Ιουλίου 1925 κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη Γερμανία το βιβλίο «Ο Αγών μου», το βιβλίο που συνέγραψε ο Αδόλφος Χίτλερ στη φυλακή, κατά τη διάρκεια της μικρής κάθειρξής του εξαιτίας του αποτυχημένου πραξικοπήματος της Μπυραρίας, το 1923 στο Μόναχο. Ο «Αγών μου» θεωρείται το βασικό πολιτικό μανιφέστο του Χίτλερ και οδηγός της εθνικοσοσιαλιστικής δράσης, αν και στη διάρκεια των χρόνων, μέχρι και το 1945, αναθεωρήθηκε και άλλαξε πολλές φορές από συνεργάτες του Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Στις 18 Ιουλίου 1925 κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη Γερμανία το βιβλίο «Ο Αγών μου», το βιβλίο που συνέγραψε ο Αδόλφος Χίτλερ στη φυλακή, κατά τη διάρκεια της μικρής κάθειρξής του εξαιτίας του αποτυχημένου πραξικοπήματος της Μπυραρίας, το 1923 στο Μόναχο. Ο «Αγών μου» θεωρείται το βασικό πολιτικό μανιφέστο του Χίτλερ και οδηγός της εθνικοσοσιαλιστικής δράσης, αν και στη διάρκεια των χρόνων, μέχρι και το 1945, αναθεωρήθηκε και άλλαξε πολλές φορές από συνεργάτες του Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Ο Χίτλερ είχε οδηγηθεί στη φυλακή μετά την παταγώδη αποτυχία του πραξικοπήματος της Μπυραρίας τον Νοέμβρη του 1923, μια μάλλον κωμική απόπειρα να αντιγραφεί η πορεία του Μουσολίνι προς τη Ρώμη. Ο Χίτλερ είχε τραυματιστεί και τρέξει να κρυφτεί κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος και η καριέρα του ως μικροηγέτη της άκρας δεξιάς φαινόταν να τελειώνει εκεί. Το δικαστήριο όμως τον είχε αντιμετωπίσει χωρίς καμία αυστηρότητα και του είχε επιβάλει μια μικρή ποινή 5 ετών, αφήνοντάς τον να χρησιμοποιήσει το εδώλιο του κατηγορούμενου για να βγάζει διαγγέλματα. Μέσα στη φυλακή, ο Χίτλερ επιχείρησε να συγγράψει ένα μανιφέστο το οποίο χωρίζονταν σε δύο μέρη. Το πρώτο, το οποίο είναι και αυτό που κυκλοφόρησε αρχικά, αποτελούσε μια αυτοβιογραφία του, ενώ το δεύτερο που κυκλοφόρησε 1,5 χρόνο αργότερα, παρουσιάζει τις θέσεις του εθνικοσοσιαλισμού. Τα δύο κομμάτια θα ενοποιηθούν για πρώτη φορά το 1930 και από τότε και μετά θα κυκλοφορούν ως ένα ενιαίο βιβλίο.

Παρόλη την προσπάθεια των ναζιστών να παρουσιάσουν τον Χίτλερ ως έναν πολύ καλλιεργημένο άνθρωπο, η ιστορία του «Ο Αγών μου» δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου έχει στην πραγματικότητα γραφτεί από τον στενό συνεργάτη του Χίτλερ Ρούντολφ Ες και το τελικό αποτέλεσμα έχει επιδιορθωθεί από τον Πίτερ Στέμπφλε. Σύμφωνα με τον συγκρατούμενο του Χίτλερ Όττο Στράσσερ, το αυθεντικό κείμενο του Χίτλερ ήταν ένα παραλήρημα χωρίς συνοχή, στο οποίο ο Χίτλερ επιχειρούσε να συνενώσει ιδέες και αντιλήψεις που δεν είχε κατανοήσει καλά και τις οποίες ο Στέμπφλε έβαλε σε τάξη, ξαναγράφοντας ουσιαστικά το βιβλίο. Σύμφωνα με μια ιστορική εκδοχή, η δολοφονία του Στέμπφλε κατά τη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, το 1934, οπότε ο Χίτλερ εξόντωσε τα Τάγματα Εφόδου και την τάση του Ερνστ Ρεμ μέσα στο κόμμα, δεν είναι άσχετη από το γεγονός ότι ο Φίρερ δεν ήθελε μέσα στα πόδια του την παρουσία ενός ανθρώπου που είχε άμεση γνώση της περιορισμένης συγκρότησής του.

Ακόμα και μετά τις διορθώσεις, «Ο αγών μου» παραμένει ένα παραληρηματικό κείμενο. Ο Χίτλερ ανακατεύει σε αυτό ρατσιστικές, αντιγαλλικές, παγγερμανικές και κυρίως αντισημιτικές ιδέες, χωρίς μεγάλη συνοχή, θυμίζοντας σε γραπτό λόγο τους πολεμικούς ακατάληπτους λόγους που συχνά εκφωνούσε στη συνέχεια αυτός, αλλά και ο Μπενίτο Μουσολίνι του οποίου ο Χίτλερ παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του ο μεγαλύτερος και ειλικρινέστερος θαυμαστής. Οι ίδιες φράσεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, χωρίς προφανή λόγο, τα πιο απλοϊκά επιχειρήματα κατατίθενται ως δήθεν επιστημονικές αλήθειες, η χρήση ψεμάτων γίνεται χωρίς φειδώ.

Πίσω από παραπειστικά πομπώδεις φιλοσοφικούς τίτλους, οι οποίοι δεσπόζουν στα 27 κεφάλαια του βιβλίου, ο Χίτλερ παρουσιάζει γενικά τη θεωρία ότι η ήττα της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η αδυναμία της να κατακτήσει στον κόσμο της θέση που πίστευε ότι της αξίζει ήταν αποτέλεσμα μιας εβραϊκής συνωμοσίας. Για να πείσει για αυτό επικαλούνταν το ανύπαρκτο κείμενο των «Πρωτοκόλλων των σοφών της Σιών», μια κατασκευή της αστυνομίας του Τσάρου για αν ενοχοποιήσει τους Εβραίους. Χρησιμοποιούσε ασύνδετα στοιχεία για να αποδείξει την κυριαρχία των Εβραίων στις ΗΠΑ, ενώ σε όλο το βιβλίο υμνούσε τον αυτοκινητοβιομήχανο Χένρι Φορντ, ως τον άνθρωπο που πάλευε ενάντια στην εβραϊκή κυριαρχία στις ΗΠΑ. Ο Φορντ δεν υπήρξε αδιάφορος απέναντι σε αυτή την τιμή, αφού φαίνεται ότι κατά τις δεκαετίας του ’20 και το ’30 χρηματοδοτεί τις δραστηριότητες του Χίτλερ. Στο βιβλίο επίσης, κατηγορείται ο μπολσεβικισμός ως φορέας παρακμής στην Ευρώπη και απέναντι σε αυτόν απαιτείται ο φυλετικός πόλεμος των Γερμανών για να καταλάβουν ζωτικό χώρο. Αντίθετα, ο Χίτλερ περιγράφει με πολύ θερμά λόγια τη Βρετανία την οποία παρουσιάζει ως φυσική αδερφή της Γερμανίας. Ακόμα επιτίθεται στη δημοκρατία και αξιώνει την αντικατάσταση της κοινωνικής πάλης από την φυλετική, κάνοντας για πρώτη φορά λόγο για την ανάγκη εξόντωσης των Εβραίων.

Η κυκλοφορία του βιβλίου απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες και για πολλά χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποκάλυψη της ναζιστικής θηριωδίας. Σήμερα συνήθως κυκλοφορεί ως ιστορικό ντοκουμέντο κατανόησης του ναζισμού με επεξηγηματικές σημειώσεις. Είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι στο λαϊκιστικό πνεύμα του χρωτά ο ναζισμός την πρόσκαιρη επιτυχία του που του επέτρεψε να αιματοκυλήσει τον κόσμο. Αποτέλεσε όμως για πολλά χρόνια τον φάρο των όπου Γης φασιστών για να ορίζουν τη δράση τους και σήμερα ένα σήμα κινδύνου για να αναγνωρίζει κανείς τις νεοφασιστικές αντιλήψεις.